GÖÐÜN MATEM TONU

Gök, eski bir sevdadan kalan hüzünle yandý,
Ne bir þafak sökebilir, ne bir yýldýz bize el uzattý.
Zamanýn o narin fýsýltýsý, artýk bir buzdan mühür,
Bir el, kozmosun þarkýsýný kesti, her melodi kül oldu.
Hangi yalanýn gölgesi düþtü de,
Bu karanlýk bu denli derin oldu.!
Göðün en eski sesi bile,
þimdi matemin esiri.

Kalbim, kurumuþ bir nehir yataðý, çölden daha ýssýz þimdi,
Her kum tanesi, sensizliðin unuttuðu bir aný gizlerdi.
En derin kuytularda bile,
yankým yabancý bir ses,
Çünkü sessizlik, en yorgun dostum, en aðýr nefesim oldu.!
Bütün yollarýmýz, bilinmezliðe kurulmuþ birer tuzak,
Ruhum, bu dipsiz matemde, kaybolmuþ bir deniz kabuðu.


Rüzgar taþýyor bazen, o tanýdýk, yarým kalmýþ kokunu,
Ama ellerim uzansa da tutamýyor, bu sisli yokluðunu.
Bir hayalet dokunuþu gibi
sýzlar o eski yerlerim,
Sanki bir rüya görüp de, uyanmaya korkan bir yetim.
Her aný, camdan bir kýrýk, ayaðýma batan ince bir acý,
Oysa o hatýralar,
Bu kederin en vefalý ilacýydý,


Bir mum gibi eriyorum,
Bu loþ ve kederli odada,
Ve kederimden baþka kimse yok, yanýmda,
Ben bu yýkýmýn þahidiyim,
Bu yangýnýn son feneri,
Gökyüzü aðlýyor benimle,
örtüyor bütün izleri.
Ne bir dost fýsýltýsý, ne de bir yabancý sesi var,
Sadece göðsümde atan,
Yorgun ve yetik bir kalp aðrýsý var.!


Bu hüzün baki kalacak,
Ne bir mevsim ne bir zaman onu siler,
Çünkü kýrýlan kalbin sesi,
Göðümün derinliklerinde bekler.
Artýk ne bir umut bekler, ne de bir mucize ararým,
Ben, bu sonsuz keder denizinde, tek baþýna bir zararým.
Þimdi bilirim ki, bu karanlýkta, sensizliðin gölgesi var,
Ve bu matem tonu,
Bütün ömrüme çizilmiþ
En keskin kör býçak.!!

Þiir Cemre Yaman