Bana zamanın merhem olacağını söylediler.
Oysa zaman, sadece yaranın etrafını taşlaştırdı.
Kalbim şimdi, bir heykelin soğuk ve kırılgan gövdesi.
Ne kan akıyor, ne de bir yaşam belirtisi var.
[]
Bu his, basit bir hüzün değil; içimde dikilmiş bir çelik yapı belirtti,
Ne bükülür, ne paslanır, ne de yıkılır.
Her nefes aldığımda, o çerçevenin keskin kenarları ruhumu kanattı,
Ve ben, bu acının sonsuzluğunu, var olmanın tek kanıtı sayarım.
[]
Benim yaram, geçici bir sızı, yarabandı ile kapanacak bir kesik değil.
O, ruhumun tam orta yerinde açılmış, dipsiz bir kuyu.
Bütün ışıklar oraya düşer, bütün sesler orada boğulur.
Ve ben o karanlık derinlikte, seni kaybetmiş olmanın ebedi yansımasını izlerim buruk bir iç çekişle,
[]
Aynaya baktığımda, gördüğüm o yorgunluk,
Sadece uykusuzluğun değil, iyileşmeyi reddeden bir ruhun yansıyan mührü.
Unutmak, sana ihanet olurdu, biliyorum.
Bu yüzden her sabah, o acıyı yeniden selamlıyorum,
[]
Dışarıdaki insanlar, acele ediyor, ellerinde umutlar.
Bana ait olan tek hız ise, kalbimin ağır çekimde atışı.
Her atış, bir aniden kopan, suya düşen bir yaprak sesi.
Ve ben o sesleri dinleyerek, sensizliği bir müzik gibi ezberliyorum.
[]
Bu şehrin bütün suları, yıkasın istedim geçmişin kötü izlerini,
Ama nehirler kurudu, denizler bile geri çekti kendini.
Taşınan, sadece bu izin silinmez mürekkebi.
O, tenime değil, ruhumun en derin katmanına işlenmiş bir kader.
Artık temizlenmek değil, bu lekeyle yaşamayı öğrenmek borcum.
[]
Beklediğim bir final değil, bir sahne kapanışı da değil.
Sadece bu yorgun oyunun sonsuza dek sürmesi.
Her geçen gün, o acıyı daha da parlatır, keskinleştirir.
Ve ben, bu sanatı yaratan, aynı zamanda onun en acımasız izleyicisiyim.
[*]
Artık biliyorum; bu dikiş tutmaz yara, benim son kimliğim.
Ne iyileşecek ne de kaybolacak; o, benimle birlikte büyüyecek.
Çünkü benim hayatım, senin gidişinle bitmedi;
Sadece, bitmeyen bir acının başyapıtına dönüştü.

Cemre yaman