GÖRDÜKLERİMDEN KALAN İZ

Ne insanlar gördüm;
sözleri ipekten, bakışları yosun tutmuş,
İçlerinde bir fırtına, dışlarında sahte bir sükûnet uyutmuş.
Her biri birer sığınaktı, en büyük sırların saklandığı köşe,
Meğerse o köşeler,
Yıkımın ilk taşı, en acı sona gidişiymiş,
Gözümün önünden geçti binlerce yemin, binlerce maske,
Ve şimdi her anı, içimde kanayan bir hayal kırıklığı lekesi.


Ne insanlar gördüm;
En büyük yeminleri bile hiçe sayan,
Omuzuma yaslanıp, sonra kanıma zehrini yayan.
Taşıdıkları maskeler, yüzlerinden ağırlaştı, düştü bir bir,
Ve o çürük gülüşleri, içimdeki her ışığı fakir eyledi,
Şimdi her tokalaşma, elimde kalan boş bir vaattir,
Dostluk sandığım ne varsa,
Meğer ne büyük bir ihanetmiş,


Ne insanlar gördüm;
Derya dediğim yalan, avucumda toz olan,
Uzattığım sevgi eli, kalbimde paslı bir kilit, toz olan,
Artık ruhum, o hayal kırıklığının derin dehlizinde gezer,
Herkese kapalı bir mabet,
sadece kendi yükünü sezer.
En ağır ders buydu: Güven, bir kez kırılınca asla geri dönmez,
Ve derinlik, o yıkılan kalede tek başına onuruyla yaşar.

Ne insanlar gördüm;
Bir sis gibi dağılıp, yitip giden,
Ne de bir damla pişmanlık,
Geride bıraktıklarını sezen.
Gürültülü sözlere, parlak vitrinlere kapalı artık gönül,
En büyük gerçeği öğrendim:
En sağlam sığınağım, sensin sen
Bu yüzden bakıyorum uzaktan,
o telaşlı ve sahte kalabalığa,
Ve diyorum ki:
"Hoşça kalınız.
Ben, kendi derinliğimde huzurluyum zaten.!

Şiir Cemre yaman