Yine o Kasım... Işık hızıyla gelen,
Yüzüme vuran rüzgar, ismini heceleyen.
Bu ay, sadece takvim yaprağı değil ki,
İçimde biriken, sensizliğin ağır bilançosu bu.!!

Her düşen yaprak, zamandan bir fişek,
Oysa biz, o ateşi hiç söndürmeyecektik.
Şimdi geriye sadece, sönmüş bir telefon ekranı,
Ve bu şehrin en soğuk, en gri gökyüzü kaldı.

Aşk bir mevsimmiş, ben şimdi anladım,
Bizimki kıştı; bitmeyeceğine inandığım.
Ne draması kaldı, ne de o büyük yeminler,
Sadece yorgun bir sessizlik, kapıları kilitleyenler..!

Yanımdan geçen her çift, bir ihanet hissi,
Oysa suçlu kim? Sadece Kasım’ın keskin sisi.
Gözlerim yorgun bir harita, izini arayan,
Bulduğu sadece, ıslak asfaltta dağılan.

Hani derler ya, zaman her şeyi çözer diye,
Yalan! Zaman sadece üstünü örter, gizler diye.
Oysa bu ay, örtüyü yırtar, bir arkeolog gibi,
Kalbimde bıraktığın her boşluğu deşifre eder.

Aşkımız, dev bir katedraldi, şimdi enkazı,
Her taş, bir yalanı, her mermer, bir imkansızı saklar.
Gidişin, denizi çekilmiş bir kıyı şeridi,
Kalan ben, tuzlu bir yara, unutulmuş bir gelgit.

Senin adın, dilimde buzla yazılmış bir yemin,
Her söyleyişimde, kendi içimde donar, eririm.
Boşluk, yankısız bir kuyu, dibinde sadece ben,
Gökyüzü bile, gözyaşlarını tutamazken.

Umut, cebimde unutulmuş,eski bir bozuk para gibi
Ne bir bilet alır, ne de acımı sağaltır, ara sıra.
Bu keder, artık tenime işlenmiş bir desen,
Ve ben, o deseni ölene dek taşırım, sen gitsen de.
Bitti. Bu sözleşme, soğuk imzalarla mühürlendi.
O büyük sahne, şimdi sonsuza dek karardı, çekildi perde.
Son sözüm bu: Sana Dönme.
Ne bu şehre , ne de beni tanı.
Kasım, senfoninin son notası; artık sadece buz rengi bir Elveda.!!!

Cemre Yaman