İSTANBUL SEN KOKARDI
Seninle başladı, yedi tepenin de varoluşu,
Her sabah teninden sızan o ilk, kutsal buğuyla.
Başka bir gerçek yoktu;
Sen, dünyanın tek menziliydin,
Döndüm, kapandım gözlerinde, varlığımın köküne.
İstanbul sen kokardı; bu koku, ruhumun ezbere bildiği tek yasaydı.


Gemi düdükleri değil,
Kadim bir bekleyişin yankısıydı kalbimde.
Haliç’in sabah sisi,
Yüzündeki gizemli maske değil, yeminimdi;
Her öpüşün, gökyüzüne atılmış bir varoluş mührüydü.


Bende ki Lodos’un telaşı, senin duru özünde ebediyen dinmeliydi.
O akış, Boğaz’ın telaşlı kaderi değil,
Bana ait oluşunun yoluydu.
Sultanahmet’te susan her taş, sana yazılmış bir ayindi bizimkisi;
Senin adınla mühürlenmiş,
Zamanı aşan, ezeli bir yasa gibi.
Saçının her telinde Galata’nın değil,
Benim sana olan hasretim vardı.

Tüm vapur seferleri, senin dönüp geleceğin tek anı kollardı.
Çayın dumanı gözlerime,
Kız Kulesi’nin bin yıllık resmini çizerdi.
Senden yayılan ıhlamur,
Kalbimi sonsuz bir bankta sabaha bekletirdi.
Her gidişin, bir sis çanı değil; yeniden buluşmanın o derin nefesiydi.

Çünkü biliyordum, kokun asılı kalırdı havada, her hücremde, özde.
Sen benden ayrı değil, bende ki tek, büyük, kutsal bekleyiştin yakınımdaki uzağımda.
Ben ancak sen koktuğun için var oldum bu bedende,
Çünkü sen, bu şehrin ruhu değil, bizzat benim varoluşumdun
Bu yedi tepeli şehirde.!!🖊


Şiir Cemre Yaman📌