Ne heyecan kaldı ne heves,
Bir zamanlar vardı, şimdi yok hepsi.
Uykum darmadağın, düşlerim yorgun,
Enerjim bile terk etmiş bedenimi.

Hayat akıp gidiyor gözlerimin önünden,
Ben ise izliyorum, dokunamadan, hissedemeden.
Bir zamanlar ben vardım, dolu dolu,
Şimdi sadece bir gölge, solgun, suskun.

Zamanın içinde kaybolmuş bir adım,
Sessiz bir çığlık, duyulmayan.
İçimde ne acı, ne ateş, ne sızı,
Sadece boşluk, sadece yokluk var.

Kendimden uzak, kendime yabancı,
Karanlıkta yürüyen, ama var olmayan.
Bir izleyiciyim sadece, donuk ve kırgın,
Yaşamın sahnesinde, oyuncusuz kalan.

Gülmek unuttuğum bir yabancı dil gibi,
Konuşamam kendi içimde bile.
Sevgiye aç bir kalp, kapılar kapalı,
Dokunulmaz, ulaşılmaz, kırık bir şehir gibi.

Kelimeler yetmez anlatmaya bu boşluğu,
Her nefesimde biraz daha eriyorum.
Bir yitik hayatın sessiz ağıtı,
Yaralarım görünmez, ama kanıyor içimde.

Bekledim, sabrettim, ama zaman bile
Yaralarımı sarmadı, sadece büyüttü.
Artık yok bir umut, yok bir teselli,
Sadece derin bir acı ve çaresizlik kaldı bende.

Ve ben, donuk bir gölge,
Hayatın akışında kaybolan,
Kendi hikâyesinin unutulan sayfası,
Sessizce düşen bir yaprak gibi, yok olan.

Çığlık attım, sesim boğuldu
Kimsesizliğin duvarlarında yankı buldu.
Sevgi dedik, yalan dedik,
Bir karanlığın içinde sessizce öldük.

Gözlerim dolu, ama kimse görmedi,
Kalbim paramparça, kimse hissetmedi.
Yalnızlık en ağır pranga oldu,
Beni ben yapan ne varsa, hepsi dondu.

Umudum, kırık bir aynanın içinde,
Her parça bana bir acı fısıldadı.
Artık ben yokum, sadece bir yara,
Çürüyen, çürüyen, sessiz bir kara.

Dokunamadığım kendi bedenim,
Yaşarken ölüme alışmış bir bedenim.
İçimde bir mezar, kazılmış derin,
Sevdayla değil, acıyla dolu bir yerim.

Ve hayat, acımasız bir hüznün denizi,
Beni yuttu, bıraktı sadece sessizliği.
Artık ne umut var ne bekleyiş,
Sadece bitmiş, tükenmiş bir nefesim.

Ve şimdi,
Bir yorgun gölge gibi sürünüyorum karanlıkta,
Kendi hayatımın sahnesinde yalnız,
Sesim duyulmayan, yüzüm silinmiş bir isim.

Artık ne ağlayacak gücüm var, ne sığınacak liman,
Yıkılmış bir kalenin enkazında,
Kendi paramparça ruhumla baş başa kaldım.

Bitti her şey,
Ne hayal kaldı, ne düş, ne yaşama sevinci,
Sadece derin, derin bir boşluk var içimde,
Ve ben…
Sadece izleyiciyim.