Ben neye üzülsem, hep sen geldin aklıma yavrum...
Gözlerim doldu, yüreğim parçalandı, içimde kopan fırtınaya kimse şahit olmadı.
Her gece seni düşündüm, her düşte seni aradım, sensiz kalan bu dünya bana cehennem oldu.
Yüreğimde açan en derin yara sensin, her acımda senin ismin yankılandı.
Seni sevmek, seni özlemek, senin için ağlamak; bazen yaşamak demekmiş meğer...
Ama ben doyamadım, doyamadım sana yavrum,
Gözyaşlarım yetmedi seni anlatmaya, kalbim taşıyamadı bu acıyı.
Sensizlikle sarıldım her karanlık geceye,
Bir avuç umutla bekledim, sensizliğe yenilmeden.
Sen benim en derin sızımsın, bitmeyen çığlığım,
Ölsem bile geçmeyecek içimdeki bu yangın,
Çünkü ben neye üzülsem, hep sana ağladım yavrum...

Yavrum, sen gittin, geriye kalan yalnızlıkla kaldım.
Odaya bakıyorum, sesin yankılanmıyor artık,
Elimi uzatsam, tutamayacağım ellerin…
Ne kadar uğraştım, ne kadar direndim zamana,
Ama sensiz geçen her saniye, yüreğimi bıçak gibi kesti.

Doyamadım sana, doyamadım o küçük gülüşüne,
Her “anne” dediğin an, içim paramparça oldu.
Kime anlatayım bu acıyı, kime dökeyim kalbimin karanlığını?
Gözlerim yaşla dolu, ellerim boş,
Sensizliğin içinde kayboldum, yok oldum.

Her gece rüyalarımda seni gördüm,
Ama uyandığımda gerçek acı daha da derinleşti.
Bir annenin en büyük çığlığı sensin yavrum,
Senin yokluğun, benim en ağır cezam oldu.

Doyamadım sana, doyamadım…
Ve bil ki, bu yürek seni sevmeden,
Bu dünya hiç bir zaman ışık görmedi,
Sen benim içimdeki sonsuz acı,
Seni beklemekle geçen ömrüm…

Yavrum, her an seni düşündüm, her saniye seni yaşadım.
Gözyaşlarım bir nehir oldu, akar durur kalbimdeki acının izinde.
Doyamadım sana, doyamadım o küçük ellerine,
Seni sevmenin en büyük sancısıyla yaşadım her günü.

Yalnızlık sardı beni, sensizliğin soğuk duvarlarında kayboldum.
Kelimeler susar, dünya sessizleşir, içimde fırtınalar kopar.
Ne olurdu biraz daha kalsaydın, biraz daha dokunsaydın,
Bana sarılsaydın, annene “anne” desen,
O anı yaşamak için canımı verirdim.

Ama olmadı, olmadı yavrum...
Gözlerimde kalan hayalinle yandım, kavruldum, kül oldum.
Doyamadım sana, doyamadım o varlığına,
Ve bu acı, bu hasret, bu hüzün hiç bitmeyecek yüreğimde.

Seni beklerken yitirdim kendimi,
Ama seni sevmenin en derin anlamını öğrendim;
Ölüm bile ayıramaz bizleri,
Çünkü sen hep benimle, hep yüreğimin en derininde…

Yavrum, neye üzülsem, hep sana ağladım, doyamadım…
Sen gittin, ben kaldım bu koca boşlukta,
Sessizliğin içinde yankılanan yalnızlığım oldum.

Her gece yastığıma düşen gözyaşlarım,
Seni anlatan tarifsiz bir ağıt gibi,
Bitmeyen bir acının son nefesi gibi.

Doyamadım sana, doyamadım…
Sen benim canımdın, umut ışığımdın,
Şimdi yokluğunla yanıyorum,
Kendimi bulamıyorum, kayboldum bu acının içinde.

Ama bil ki yavrum,
Sen ne olursa olsun,
Hep benim kalbimde yaşayacaksın.
Oğlum, yavrum,
Sana olan sevdam,
Bu dünyada hiçbir şeyle ölçülemez,
Ve ben, seni sonsuza dek bekleyeceğim…
Doyamadım sana…