Neden iyiler ölür, diye sorarım sessizliğe.
En parlak yıldızlar neden erken kararır gökyüzünde?
Sen dedin ki; “Sen çiçek toplarken hangisini seçersin?”
En iyisini, diye yanıtladım, saf ve umutla dolu yüreğimle.
Ama şimdi anladım... En iyisi, en çabuk solanıymış meğer.

İyiler ölür çünkü dünya, kötülüğe yer açmak ister bazen,
Çünkü iyilik, taşır yüreği ağır bir yük gibi.
Seçmek zorundasın, en güzelini alırken bile,
Çünkü o çiçekler, zamanla toprak olur ellerinde.

Şimdi sensiz, elimde solmuş o en güzel çiçek,
Ve yüreğimde sızlayan derin bir yara...
İyiler ölür, çünkü dünyada adalet, bazen gecikir.
Ve biz kalanlar, yalnızca anıları toplarız sessizce,
Dönüp dönüp sorarız kendimize;
“Sen çiçek toplarken hangisini seçersin?”

Cevabı artık biliyorum;
En iyisini seçmek, en ağır bedeli ödemektir.

En iyisi...
O, ışığını kaybetmeden yanar,
Ama ateşi çoğu zaman kimseye göstermez.
Gözlerinde biriken tüm fırtınaları saklar,
Çünkü bilirdi; dünya, dayanmaz gerçek acılara.

Sen çiçek toplarken en iyisini seçersin, derdin...
Ama kimse öğretmedi o çiçeğin dikenlerini,
Kimse söylemedi, en güzel olanın, en derin yaraları gizlediğini.
Ve sen fark edersin; en iyisi, en çok kırılan, en çok eksilenmiş meğer.

Neden iyiler ölür?
Çünkü dünyada kötülük, onları kıskanır.
Çünkü yüreği temiz tutmak, bu dünyada en büyük isyan gibidir.
Ve en kötüsü de, onlar gitince,
Geride kalanların, ne kadar yalnız ve savunmasız olduğunu görmektir.

Şimdi anladım...
En iyisini seçmek, bazen en ağır yalnızlığı seçmektir,
Ve o çiçeği koparmak, aslında kendi ellerinle kalbini parçalamaktır.
Ama bir kez bile pişman olmadan sever en iyiler,
Çünkü bilmişlerdir; yaşam, sevmeden eksiktir.

Ve onlar gider...
Toprak sarar sarmalar bedenlerini,
Ama bıraktıkları sevgi, yüreklerde ölümsüz bir yangın olur.
Neden iyiler ölür?
Çünkü onlar, bu dünyanın en ağır yükünü taşıyan kahramanlarıdır.

En iyiler ölür çünkü dünya, onların ışığını kaldıramaz.
Çünkü onların varlığı, karanlıkta bir rahatsızlık, bir sızıdır.
Onlar giderken, ardında kopan fırtına susmaz;
Yüreğimizde sönmeyen bir yangın,
Gözlerimizde kuruyan bir deniz bırakır.

Sen çiçek toplarken seçtin en iyisini,
Ama kimse söylemedi, o en iyisi bazen toprağa karışmak demekti.
Ve biz kalanlar, elimizde avuçlarımızda sadece solmuş yapraklar,
Ve biriken sessiz çığlıklarla kalırız.

Neden iyiler ölür?
Çünkü iyilik, bu dünyada bazen ağır bir ceza,
Sevgi ise bazen sonsuz bir yük olur.
Ama onlar, o yükü taşıyan omuzlar olmasaydı,
Dünya çoktan karanlığa teslim olurdu.

İşte şimdi anladım;
En iyisini seçmek, en çok acı çekmek,
En çok özlemek ve en derinden kırılmak demekmiş.
Ama yine de seçeriz onları, çünkü başka çaremiz yoktur.
Çünkü kalbimiz, başka türlü yaşayamaz.

Ve iyiler ölür...
Ama sevgi, acı, ve anılar,
Onların ardından yankılanan en güçlü haykırıştır.

En iyiler ölür, çünkü dünya onları taşımaya hazır değildir.
Onlar giderken, ardında kalan bizler,
Sessizliğin içinde çığlık atarız yitip giden umutlarımız için.

Sen çiçek toplarken en iyisini seçtin,
Ama şimdi anladın; en iyisi, en çok özlenen,
En derin acıyla yok olanmış meğer.

Ve biz, ellerimizde yalnızca solmuş yapraklarla kalırız,
Bir daha hiç açmayacak, bir daha hiç kokmayacak o çiçekle...

Neden iyiler ölür?
Çünkü bazen en ağır yük, en temiz yüreklerde taşınır,
Ve bazen, en saf sevgi en derin yalnızlığı bırakır ardında.

Ama bil ki, onlar ölmez...
Onlar her güzel anıda, her dokunan yürekte,
Ve her duyulan sessiz feryatta yaşar sonsuza dek.