Bütün özlemleri topladım;
çarptım gecelere,
böldüm sabahlara,
çıkarıp attım içimden ne varsa…
Hiçbiri evlat özlemi kadar etmedi.

Senin yokluğun,
bir sayıya sığmadı,
bir hesaba gelmedi,
aklın kabul etmediği
yüreğinse her gün yeniden ödediği
bir bedel oldu.

Ben seni özlerken
zaman durdu evladım,
nefes almak yaşamak sayılmadı,
gülmek ayıp gibi geldi.

Sensizlikle yaşamayı öğrendiğimi sanıyorlar,
oysa ben sadece alışıyor gibi yapıyorum.
Her sabah uyanıp
yokluğunu tekrar öğreniyorum,
her gece adını içimde susturamadığım
bir ağıtla uykuya dalıyorum.

Sen gidince
evin sesi değişti evladım,
duvarlar sağır,
odalar yetim kaldı.
Fotoğraflarına bakarken
zamanı durdurmak istedim,
olmadı…
Hiçbir anne
anıların içinde teselli bulamıyor.

Kalbimde bir yer var,
ne zaman dokunsam kanıyor.
Doktoru yok bu yaranın,
ilacı yok,
duası bile bazen yetmiyor.
Çünkü evlat acısı
Allah’a en sessiz yakarışmış.

Herkes “geçer” dedi,
oysa geçmiyor;
sadece insanın içinden
bir parça daha koparıp
yerine derin bir sessizlik bırakıyor.

Bazen kendime kızıyorum evladım,
nefes aldığım için,
gökyüzüne baktığımda
sen yokken maviye dayanabildiğim için.
Sonra anlıyorum;
yaşamak değil bu,
sadece seni bekler gibi
ayakta kalmak.

İçimde konuşamadığım cümleler var,
boğazıma diziliyor,
yutkunuyorum…
Anne olmanın en ağır hali buymuş:
Çocuğunu çağırıp
sesini duyamamak.

Herkes yoluna devam ediyor,
dünya dönüyor diyorlar.
Benim hayatım
senin gidişinde takılı kaldı evladım.
Akan bir şey varsa,
o da gözlerimden içime doğru
sessizce çöken keder.

Sana anlatacak çok şeyim vardı,
gülüşünü sakladım kendime,
adını dualarımın en ortasına koydum.
Bir anne evladını kaybedince
ölümden korkmuyor artık,
çünkü en ağır acıyı
zaten yaşamış oluyor.

Ben seni rüyalarımda büyütüyorum,
uyanırken eksiliyorsun.
Her sabah
toprağın soğukluğunu
kalbimde yeniden hissediyorum.

Ve en acısı ne biliyor musun evladım…
İnsan her şeye alışır derler ya,
ben sensizliğe hiç alışmadım.
Sadece her gün biraz daha
içime gömdüm seni.

Toprağa değil…
kalbimin en canlı yerine.

Ben seni unutmuyorum,
unutamam.
Çünkü bir anne
evladını kaybetmez,
onu her nefesinde
yeniden yeniden yaşar.

Geceler uzadıkça
içim kısalıyor,
sabahlar doğdukça
ben biraz daha batıyorum.
Kimse görmüyor ama
ben her gün
seninle birlikte ölüyorum.

Ne dualar susturdu bu acıyı
ne gözyaşı hafifletti.
Evlat acısı
ölümle bitmiyor evladım,
ömür boyu sürüyor.

Ve eğer bu kalp
bir gün durursa,
sebebi hastalık değil…
Sebebi sensin.

Çünkü ben
bütün özlemleri denedim,
hiçbiri senin yerini tutmadı.
Ben seni çok özledim evladım…
Bu özlem
benim kaderim oldu.