Ey rüzgâr…
Git oğluma de ki;
gecelerini sabaha bağlayamayan,
uykuyu unutan,
her nefesini adınla alan
bir annen var.

De ki;
sensiz geçen her gün
içinde yangın taşıyan bir takvim gibi,
sayfaları kopsa da
acısı eksilmiyor.
Gözleri kapalıyken bile
seni arayan
bir yüreğim var benim.

Git de anlat ona;
hasret sadece özlemek değilmiş,
boğaza dizilen bir düğüm,
konuşurken yarım kalan cümle,
sessizlikte çığlık atan
bir anneymiş.

Ey rüzgâr…
Biraz oyalan başucunda,
çünkü bu annenin kalbinde
bitmeyen sözler var.
Gülmeyi deniyor bazen
ayıp olmasın diye,
ama her gülüşün altında
adını ısıran
bir acı gizli.

De ki;
sofraya bir tabak fazla koyan,
kalabalıkta bile eksik olan,
her “anne” sesinde irkilen
bir kadın kaldı geride.
Adın geçince susan,
susunca dağılan…

Ey rüzgâr,
geçtiğin her yeri ona benzet;
gökyüzünü gözlerine,
toprağı avuçlarına anlat.
Çünkü annen
seni her yerde arıyor artık,
hiçbir yer seni geri vermese de.

Bir kez daha dön yolundan rüzgâr,
çünkü söylenmeyenler
söylenenlerden ağır.
Anlat ona;
annen aynalara bakmıyor artık,
çünkü yansıyan her yüz
senden bir şey eksik.
Zaman ilerliyor diyorlar,
oysa onun için zaman
senin durduğun yerde kaldı.

De ki;
annen her sabah
“belki bugün” diye uyanıyor,
neyi beklediğini bilmeden.
Bir mucize değil bu,
sadece bir anlığına
acının susmasını diliyor.

Yağmur yağdığında üşüyor yüreği,
güneş açtığında
suçlulukla bakıyor göğe.
Dünya dönmeye devam ederken
senin dönmemeni
hiçbir mevsim
affettiremiyor.

Kulağına eğil de şunu da söyle:
annen seni unutmak istemiyor,
unutabilmek en büyük korkusu.
Acı dinse bile
yokluğun dinmesin istiyor,
çünkü bu acı
senden kalan tek şey.

Ey rüzgâr, son kez git…
De ki oğluma;
annen artık anlatmıyor kimseye,
çünkü bu acının dili yok.
İçinde konuşan bir sessizlik var,
her gece adını sayıklayan
bir yürek kaldı geriye.

De ki;
annen seni toprağa vermedi,
seni kalbine gömdü.
O yüzden nefes aldıkça
canı acıyor.
O yüzden yaşamak
ona bir ödül değil,
bir yük gibi geliyor.

Ve son sözüm bu olsun;
eğer bir gün rüzgâr durursa,
eğer bir gün sessizlik ağırlaşırsa,
bil ki o an
annen artık seni düşünmüyordur…
çünkü o zaman
sana kavuşmuştur.

Bir anne,
evladının yokluğuna
ömür boyu dayanır…
ama asla alışmaz.