Bir gün gelecek,
Duvarda donup kalacaksın,
İçin bir iç çekişle dolacak,
O yokluk, o sessizlik yakacak içini.

Yanımda olsaydı,
Omzuna yatırır, sarılırdı diyeceksin,
Ama hayat Tokat gibi çarpacak yüzüne,
O an anlayacaksın kaybettiklerini.

Gözlerinde saklı kalan son umut,
Savrulmuş rüzgârda,
Her nefeste biraz daha yanacak yüreğin,
Sıkışacak kalbin

Beninle kaybettiklerin
Kahrolası bir cehennem,
Yanacak, yakacak içinde anılar,
Ve sen, sadece o acıyla kalacaksın.

Kelimeler yetersiz,
Gözyaşları suskun,
Bir hayat daha yitip gidecek,
Doğmayacak artık hiçbir umut.

Kelimeler kifayetsiz,
Suskunluk büyüyecek her an içinde,
Zaman dursa da sen hareket edemeyeceksin,
Kaybetmenin soğuk yükü ağır olacak omuzlarında.

Hatıralar saplanacak kalbine,
Bir kılıç gibi keskin, acıtacak derinden,
O an anlayacaksin,
Sessizliğin içinde kaybolan her şeyin değerini.

Gözlerin dolu, yüreğin parçalanmış,
Ama dönüşü yok artık,
Sen uzaklaştıkça,
Ben de gideceğim sessizce, ardında kalan hikâyeyle.

Ve en sonunda,
Sadece o acı kalacak,
Seni saran, seni yakan,
Kaybettiklerinin farkında olan yalnızlık.

Bir gece çökerken üzerine,
Yalnızlık sınırlarını zorlayacak
Sessizlik öyle derinleşecek ki,
Kendi sesin bile korkutacak seni.

Geri dönmek isteyeceksin belki,
Ama zamanın kapıları kapalıdır artık,
Her adımın, her nefesin,
Bir hatayı, bir pişmanlığı taşıyacak yanında.

Unutamayacaksın beni,
Çünkü ben, en derin yaraydım senin için,
Sana ait olan en kıymetli parça,
Şimdi yokluğumla hesaplaşırken,
Anlayacaksın, neyi ne kadar kaybettiğini.

Ve her sabah,
Yeni bir boşlukla uyanacaksın,
O boşluğu ben doldurmadıkça,
Sen hep eksik kalacaksın.

Gecenin en karanlık anında,
Kalbin çarpıntısıyla uyanacaksın,
O eski ses, o eski dokunuş,
Hayalin gibi yanacak gözlerinin içinde.

Elini uzatsan bile,
Boşluğa dokanacaksın sadece,
O sıcaklık artık yok yanında,
Ve sen, yalnızlığın soğuk nefesiyle kalacaksın.

Her anı sorgulayacaksın,
Nerede kaybettin beni, nasıl unuttun,
Ama zaman, geri vermeyecek asla,
Bir defa yitirilen, bir daha bulunmaz.

Ve en acısı,
Kendini suçlayacaksın,
Beni kaybetmenin,
Sessizce eriyen o ağır yükünü
Hisedeceksin

Ve artık bileceksin
Seni seven ben,
Gitmişim çoktan,
Geri dönüşü olmayan bir yola.

Ne ellerin tutacak
Ne gözlerin görecek beni,
Karanlık içinde yalnız kalacaksın,
Kaybettiklerinle baş başa,
Sessizliğin içinde boğulacaksın.

Ama bil,
Beni kaybettiğin o an,
Kendi dünyan da yıkıldı,
Ve o yıkıntılar arasında,
Sadece pişmanlıkla yaşayacaksın.

Bir gün,
O acı ağır yükünle,
Kendi kendine kalınca,
Anlayacaksın belki,
Beni ne kadar derinden sevdiğini.