Ne o baharım’dan giden bir daha bana geri dönebildi,
Nede ben dost bildiğim hüzüne veda edip ona gidebildim,
Bir birimize her ne kadar ayrı şehirler’de yaşıyoruz desek’te,
Hep ayni gök yüzüne bakıyor olmanın tesellisi içinde olduk...


Sevdaya göz kırpan o masum yıldız’ları seyre dalıyor olsakta,
Galiba hayat bizi bir birimize yabancı saymış’tı haram kılmış’tı,
Bir daha mutluluğa çıkan sokağın birin’de hiç karşılaşamadık,
San’ki ikimiz’de yaşanan mazinin vede anıların üstünü çizmiş’tik...


Oysaki,
Zaman’sız gökler’den ikimizin’de üzerine ayrılık yağmur’ları yağmıştı,
Çaresizlik içinde sol yanlarımız’da kopan fırtına’lara göğüs gererek,
Hüzzam makamın’da çalan bir şarkı’nın sözleri eşliğin’de buraya kadar deyip,
Bir akşam vakti bir birimize birer solmuş resim miras bırakarak ayrılmış’tık...


Bir daha hiç bir zaman birimiz diğeri birimizin yakasına tırnaklarımız,
Koparcasına yapışmayacağımızı nemli gözlerimiz ile anlatmıştık,
Şimdiye kadar bir birimizin uğruna feda ettiğimiz onca fedakarlık’ların,
Aslın’da bizim değil’de kiralık olduğu çaresizliği ile meçhule savrulmuş’tuk...

Osman Dastan © 03 / 11 / 2025. 02 : 00