Bana güçlü ol dediler, sabret dediler,
Sanki sabır bitmeyen bir nehir gibi.
Oysa içimde taşan bir sızı var,
Kimse sormadı, “Daha ne kadar dayanabilirsin?” diye...

Gülümsememi zırh sandılar,
Oysa her tebessümde biraz daha eksildim.
Biraz daha unuttum, kimdim ben diye,
Kimse sormadı, “İyi misin?” diye...

Kırıldım, ama yere düşmedim.
Sustum, ama içim paramparça.
Gözyaşımı yutarken bile “iyiyim” dedim,
Çünkü kimse duymak istemedi gerçeği...

Her sabah yeniden başlıyorum yorgunluğa,
Geceler omzumda bir yük gibi susuyor.
Kendimi avutuyorum; “Geçecek,” diyorum,
Ama ne ben geçiyorum, ne acı duruyor.

Kırıldıkça daha sessiz oldum,
Konuştukça kimse anlamadı zaten.
Bir yanım hâlâ umutla bekliyor,
Diğer yanım çoktan vazgeçmiş hayattan.

Bazen aynaya bakıyorum uzun uzun,
Yüzümde tanıdık bir hüzün var.
Bir yabancı gibi bakıyorum kendime,
“İyi misin?” diyorum, cevabı yok — sessizlik var.

Bir yerlerde bitti galiba içimdeki ses,
Artık ne bağırabiliyorum ne de susabiliyorum.
Bir yanım hâlâ direniyor,
Ama diğer yanım çoktan gömülmüş gibi duruyor.

Güçlü ol dediler…
Ben de oldum, hem de fazlasıyla.
Ama kimse bilmedi,
O gücün altında ezildiğimi aslında.

Belki bir gün biri çıkar,
Gerçekten bakar gözlerime,
Ve sormadan anlar,
Benim yıllardır cevapsız kalan “iyiyim”lerimi…

Artık kimseye anlatmıyorum,
Ne içimdeki yangını, ne de küllerimi.
Sustum… çünkü anlatsam da kimse duymuyor,
Kendimden başka kimse kalmadı geriye.

Bir zamanlar umutla dolu kalbim,
Şimdi sessiz bir mezar gibi soğuk.
Güçlü ol dediler — oldum,
Ama o güç beni hayatta değil,
Sadece ayakta tuttu...

Ve kimse sormadı hâlâ,
“İyi misin?” diye...
Belki de artık sormasınlar,
Çünkü ben o sorunun cevabını çoktan kaybettim…

Artık ne bekleyişim var, ne de dönüşü olan bir yol…
Bir kalbin taşıyabileceğinden fazlasını yaşadım ben.
Kırıldım, sustum, sabrettim —
Ama içimdeki ben, çoktan göçtü gitti sessizce.

Şimdi her şey yerli yerinde,
Bir tek ben yokum o yerlerde.
Güçlü ol dediler,
Oldum… ama kendimi kaybettim bu gücün içinde.

Ve biliyor musun,
Benim için en acısı, kimsenin fark etmemesi oldu.
Ben yandım, küle döndüm…
Ama kimse sormadı, “İyi misin?” diye.

Artık konuşmuyorum.
Çünkü kelimeler de bana küstü.
Bir “nasılsın” duymadan geçti mevsimler,
Ben hep aynı kaldım;
Yaralı, sessiz, yarım…

Güçlü olmaktan yoruldum,
Sabırdan nasibini almış bir kalp ne kadar dayanır bilmem…
Ama bildiğim tek şey var:
Ben çoktan tükendim,
Ve kimse fark etmedi.

Belki bir gün biri gelir,
Gerçekten bakar içime,
Ve o zaman anlar —
Ben en çok,
Sormadıkları “iyi misin?”de kayboldum.