Tam diyorum, bu kez toparlanacağım,
Bir nefeslik umut koyuyorum kalbime,
Sonra bir şey oluyor,
Yine darmadağın oluyorum,
Yine ben yıkılıyorum sessizce.

Ne var olabiliyorum,
Ne de yok…
Bir yanım hâlâ yaşamak isterken,
Diğer yanım çoktan vazgeçiyor.

Kendime yabancı bir ben oldum,
Aynalarda tanımaz oldum yüzümü,
Her sabah başka bir yaramla uyanıyorum,
Ve kimse görmüyor kanadığımı.

Bir gülüşle başlayıp bir susuşla biten,
Bin parçalık bir hikâyeyim artık.
Ne sevenim tam sevdi,
Ne gidenim dönüp baktı.

Yetti artık,
Kendimi toplamaktan yoruldum.
Bir ben biliyorum kendimi,
Bir de Allah.
Kimsenin duymadığı çığlıklarım var,
Gülüşümün arkasında sakladığım sessizliğim…

Her sevdam iz bıraktı içimde,
Adını bile anmadan unuttum.
Ne kadar sevdiysem o kadar eksildim,
Ne kadar sustuysam o kadar öldüm.

Artık ne bekleyişim var,
Ne de bir umudum kalmış.
Yalnızlığımın elinden tutup
Karanlığıma kendim yürüyorum.

Bana sorarsan;
Yaşıyor muyum bilmiyorum,
Ama ölmüyorum da —
Sadece biraz daha sessiz,
Biraz daha eksik kalıyorum.

Artık ne bir ses,
Ne bir umut istiyorum.
Kırıldım, döküldüm, dağıldım,
Toplayacak gücüm de kalmadı.

Bir kalp bu kadar acıyı taşır mı bilmem,
Ama ben taşıdım.
Bir insan bu kadar susar mı,
Ama ben sustum.

Dünyaya değil, kendime küstüm,
Ben bile inanmıyorum artık “iyi olacağına”.
Belki de bazı yaralar
Sadece kapanır gibi yapar,
Aslında hep kanar içeride…

Ve ben,
Ne var olabildim senle,
Ne yok olabildim sensiz.
Arada bir yerde,
Adı “hiçlik” olan bir acıya sıkıştım.

Artık kimseye kırgın değilim,
Çünkü kimseye inancım da kalmadı.
Bir ben vardım herkese inanan,
Bir ben kaldım kendimi yarı yolda bırakan.

Sevilmek istedim, değersiz hissettim,
Konuşmak istedim, susturuldum.
Yoruldum…
Hem de en çok güçlü görünmekten yoruldum.

Şimdi susuyorum.
Ne affediyorum, ne de unutuyorum.
Sadece kabulleniyorum…
Bazı acılar geçmiyor,
Sadece alışıyorsun acıyla yaşamaya.

Ve ben,
Ne birine dargınım,
Ne birine muhtacım artık.
Kalbim paramparça ama içim sessiz,
Çünkü yıkıldım,
Hem de bir daha ayağa kalkmamacasına.