Ne bileyim…
Kimse gülüşümden sevmedi beni,
Gülüşümde bile kırıklar vardı aslında,
Kimse “özledim” diye aramadı,
Sırf sesimi duymak için arayacak kadar kimse yanmadı bana.

Hep en çok ben sevdim,
Ve en çok ben yandım ardından,
Kendimden verdim, sustum, yuttum,
Kimse fark etmedi içimin kaç kere öldüğünü.

Bir kere…
Bir kere de birinin “değerlisi” olayım istedim,
Birinin dualarında adım geçsin,
Birinin korkusu olayım “kaybederim” diye,
Ama olmadı…
Kader bile bana gülmedi be.

Yine ben kaldım,
Kırık bir kalp, sessiz bir gece,
İçimde bin defa gömülmüş umutlar,
Ve dışımda kimseye belli etmediğim bir yangın…

Ne bileyim…
Belki de ben hep fazla sevdim,
Yanmayı sevdim, beklemeyi sevdim,
Ama kimse beni sevmedi,
Ne gülüşümden, ne susuşumdan…

Belki de ben,
Yanlış kalplere doğruları verdim,
Sevdayı bilmeyene yürek sundum,
Bir “kal” deyişe ömür biçtim,
Ama kimse kalmadı…
Ben yine yarım kaldım.

Her giden biraz daha eksiltti beni,
Her sessizlik biraz daha susturdu içimi,
Ve ben —
Ben en çok kendime küstüm,
Her defasında affettim,
Affettikçe unutanlara döndüm.

Bir sigara yakar gibi yakıyorum geçmişi,
İsminde kül olmuş anılar var,
Bir ben biliyorum,
Bir de geceler…
Nasıl boğulduğumu o sessizlikte.

Belki de kaderim bu,
Sevilmeden sevmek,
Değersizleşirken bile değer vermek,
Ve sonunda hep aynı cümleyi söylemek:
“Ne bileyim… kimse gülüşümden sevmedi beni.”
Bu
Şimdi sustum…
Çünkü anlatacak kimsem kalmadı,
Yoruldum “ben iyiyim” demekten,
Oysa içim her gün biraz daha gömülüyor sessizliğe.

Birileri hep gitti,
Ben hep kaldım…
Kırıldım, yandım, ama belli etmedim,
Gözlerim ağladı, dilim sus dedi.

Ve anladım sonunda —
Kimse benim kadar sevmedi beni,
Kimse benim kadar yanmadı içinden,
Ben herkese yürek oldum,
Ama kimsenin yüreğinde yer bulamadım.

Belki de mesele bendim…
Çok sevdim, çok sustum, çok bekledim,
Ve sonunda öğrendim:
Bazı insanlar için varsan da yoksun,
Benim gibi sevenler içinse
Yokluk bile var kadar acı…

Şimdi sustum…
Çünkü konuşsam bile duyan kalmadı,
Ne sesim ulaşıyor bir yere,
Ne kalbim anlaşılıyor artık.

Bir zamanlar uğruna yanardım,
Şimdi küllerim bile üşüyor.
Beni sevmediler, sadece sevilmeyi istediler,
Ben ise hep “olsun” dedim,
Kendimi sustura sustura tükettim.

Artık ne umut var içimde,
Ne bir adın yankısı dudaklarımda…
Bir tek sessizlik kaldı bana,
Ve o sessizlikte çınlayan bir cümle:

“Ben herkese yürek oldum,
Ama kimsenin yüreğinde olamadım.”