0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
37
Okunma
Karanlığın son nefesi, morun fısıltısı,
Ufukta ilk çatlak, korkak bir alev.
Güneşin doğuşu, bir söz, yeni bir sayfa.
Yavaşça sıyrılır perde, geceye veda.
Gölgeler uzar, titrek ve uzun,
Sonra kısalır, silinir, yok olur.
Dünya uyanır, bir iç çekişle,
Kuşlar çıldırır, sabahın ilk şarkısı.
Gökyüzü bir ressamın paleti,
Turuncular, pembeler, altın sarıları.
Her bir renk, bir umut damlası,
Düne ait ne varsa, bir an için unutulur.
Şehrin gürültüsü, henüz uykuda,
Denizin dalgaları, hafifçe mırıldanır.
Bir çiğ damlası parlar yaprağın ucunda,
Hayatın mucizesi, her gün yeniden başlar.
Isınır tenin, ruhun, en derin sızın,
Bu ışık, sana yeni bir güç verir.
Her gün yeniden doğan o parlak küre,
Fısıldar: "Dün geçti, şimdiye bak."
Hüseyin TURHAL
