Artık senin gerçek yüzünü gördüm,
Maskelerin ardındaki o soğuk sahneyi.
Tüm o parıltı, tüm o büyü, bir illüzyonmuş,
Gözümdeki perde, sessizce yırtıldı.
Yıllarca tırmandın omuzlarımdan,
Her yükselişin, benim bir basamak daha ezilişim.
Ne zaman zirveye çıksan, ayakların altındaydım,
Gölgen bile bana düşerdi, bir lütuf sanırdım.
Ama o merdiven yoruldu, anla.
Taşıdığı yükten, nankörlüğünden usandı.
Artık sana merdiven olmayacağım,
Her bir basamağımı geri alıyorum.
O boşlukta asılı kal şimdi,
Tutunacak dalın, yaslanacak duvarın yok.
Kendi gücünle tırmanmayı öğrenmeliydin,
Başkasının sırtına basarak değil.
Ben, şimdi dümdüz bir yolda yürüyorum,
Yere sağlam basan adımlarla, dimdik.
Gözlerim sadece kendi ufkumu görüyor,
Sana doğru eğilmek, artık bitti.
O merdiven yıkıldı, enkazı benim özgürlüğüm.
Gerçek yüzünle kal baş başa, o aynada.
Ben, kendi gökyüzüme doğru yükseliyorum,
Sensiz, hafif, ve nihayet tam.

Hüseyin TURHAL