0
Yorum
4
Beğeni
5,0
Puan
57
Okunma
Ne zaman baksam bir göze,
Karşımdaki uçsuz bucaksız deniz.
Yüzeyde köpük, telaşlı bir hayat;
Ama asıl olan, dibe çöken sessizlik.
Taşlar yuvarlanırken sükunete,
Anlıyorum, her şey yukarıda değil.
Fırtınanın yorgunluğu inerken aşağı,
Sırların kum taneleriyle dansı başlar.
İnsan bir kuyu, bazen ışığı arayan.
Atılan her kelime, yankılanan bir ses.
Derinlik demek, en çok da bu:
Duyulmayanı duymaya, görülmeyeni görmeye cesaret.
Orada, en dipte,
Kendi kuytusunda parlayan bir yakamoz.
Korkunun ötesindeki berraklık.
Ve yüzeye çıkma telaşı olmayan,
Gerçek bir huzur.
Aşağı inen bilir ki;
Ağırlık bir yük değil, bir dayanaktır.
Ve ruhun asıl rengi,
Işığın ulaşamadığı yerde saklıdır.
Hüseyin TURHAL
5.0
100% (1)
