Nihal’im ve İki Kapı Arasında

Nihal’im…
Ben, kendi içimde bir adam, iki kapı arasında.
Biri zihnimin labirenti, diğeri kalbimin uçsuz bucaksız boşluğu.

Kendimi korumalıyım,
Ani fırtınalara kapılmadan,
Her “evet” ve “hayır” dalgasına savrulmadan.
Çünkü bazı bakışlar, bazı sözler
Ruhumun derin kuyularına taş atabilir.

Nihal’im, hislerimle yüzleşiyorum:
Gerçek mi bu sıcaklık, yoksa yalnızlığın bir oyunu mu?
Senin varlığın mı büyülüyor beni,
Yoksa kendi boşluğumun yankısı mı?

Konuşmalıyım…
Nazik, ama dürüst:
“Sana ilgim var, Nihal’im…
Ama acele etmeye tahammülüm yok.
Kendimi tanımaya,
Duygularımı anlamaya zamanım var.”

Ve kurtarıcı olmamalıyım,
Senin boşluklarını doldurmaya çalışırken
Kendi ruhumu yitirmemeli,
Her fedakarlık bir zincire dönüşmemeli.

Zaman…
O en kadim öğretmen…
Her bakışın, her sözün,
Gerçeğini ancak gün ışığında gösterir.
Görüşlerimiz kısa, yoğun…
Ritmi bozmadan…
Hayatın akışıyla birlikte…

Nihal’im…
Ben, zihnimde sınırlar çizdim;
Kalbimde gerçek ve illüzyon ayırdım;
Sana karşı nazik ve açık oldum;
Zamanın içinde acele etmeden bekledim.

Ve anladım ki,
Gerçek aşk sabırlıdır,
Gerçek bağlanış özgürlüktedir,
Gerçek mutluluk kendini bilmekte gizlidir…

Nihal’im…
İki kapı arasında yürüyen ben,
Her adımda nefisle savaşıyor,
Her adımda seni yüreğimde taşırken
Kendi ruhumla barışıyor.