Herkes öldürür sevdiğini derler,
Kimi bir sözle, kimi bir susuşla…
Ben sustum, sen gittin,
Ama gitmelerin bile bende kaldı sonunda.

Güzeldi… öyle güzeldi ki,
Bir gülüşün vardı, ömrüme bedel.
Şimdi o gülüş, hatıralarımda yankı,
Her nefesin eksilişi gibi soluyor bu yürek.

Ben seni yaşatmak isterken,
Sen beni yok saydın göz göre göre.
Bir damla sevda kaldı yüreğimde—
O da inadına yanıyor senin yerine.

Bir sigara yakıyorum—adı pişmanlık;
Her nefeste biraz daha eksiliyorum senden.
Sen gülüyorsun bir yerlerde belki,
Ben ise sustuğum her anda yeniden ölüyorum içimden.

Bir şarkı çalıyor uzaklardan,
Her notasında sen, her sözünde hüzün.
Kimse bilmez; ben seni sevmekten değil,
Seni unutamamaktan oldum bugün.

Herkes öldürür sevdiğini derler ya,
Belki de en çok sevenler yapar bunu;
Çünkü bazen sevmek bile ağır gelir insana,
Ve sen gidersin… ben, susarak yanarım ardından.

Artık ne dön desem olur, ne git deme hakkım var,
Ama bil… ben seni affetmedim, unutmaya da kıyamadım.
Çünkü sen, bir eksik gibi kaldın ömrümde,
Tamamlanmamış bir hikâyenin en acı satırında.

Ve işte burada duruyorum…
Gözlerimde yıldızlar, yüreğimde sen…
Sessizliğin içinde bir çığlık gibi:
Herkes öldürür sevdiğini…
Ama ben hâlâ susarak seviyorum…
Sensiz, ama hâlâ seninle…

Her nefeste, her sessizlikte
Seni yeniden buluyorum…
Ve bu sevda, ölümsüz…
Bitmedi, bitmeyecek…
Çünkü sen, her solukta bende yaşıyorsun.

Geceler boyu adını fısıldıyorum rüzgâra,
Her yıldızda bir hatıranı görüyorum…
Kalbim seni bekliyor hâlâ,
Her acıda, her sessizlikte…
Ve ben, suskunluğumla seni büyütüyorum
Kendi içimde…
Sonsuz bir aşk gibi…
Adını unutmak mümkün değil…
Ve her eksilişimde,
Sana biraz daha yaklaşıyorum.

Herkes öldürür sevdiğini…
Ama bazı aşklar, susarak ve sessizce,
Ölümsüzleşir…
Ve benimki de öyle…
Sensiz, ama hep seninle.