Bir veda değil bu…
Sadece yorgun bir kalbin susuşu,
Söyleyecek söz kalmadığında,
Sessizlik bile acıtıyor insanı.

Sen gittin… ama ben hâlâ bekliyorum içimde,
Adını söylemeden anıyorum seni,
Sesimi duymasan da hissediyorsun belki derinde.
Kırgınım; ama öfkem sana değil,
Kendime, susuşuma, çaresizliğime.

Bir kalp bu kadar sever mi dersin?
Ben sevdim—yanarak, tükenerek, sessizce.
Bir şarkı çalıyor uzaklardan,
Her notasında sen, her sözünde hüzün.
Kimse bilmez; ben seni sevmekten değil,
Seni unutamamaktan oldum bugün.

Bir veda değil bu…
Ne bir başlangıç, ne de bir son;
Sadece kalbimle kalbini ayıran ince bir çizgi,
Ve ben hâlâ o çizgide duruyorum — seninle, ama sensiz.

Zaman geçti; gözlerim öğrendi sensizliği,
Ama yüreğim inatla hâlâ seni anıyor.
Her sabah adını duymadan bile seni çağırıyor.
“İyi misin?” diyorum sessizce bazen,
Sadece rüzgâr cevap veriyor penceremden.

Artık ne dön desem olur, ne git deme hakkım var,
Ama bil… ben seni affetmedim, unutmaya da kıyamadım.
Çünkü sen, bir eksik gibi kaldın ömrümde,
Tamamlanmamış bir hikâyenin en acı satırında.

Bir veda değil bu…
Bir susuşun arkasına saklanmış haykırış;
Bir kalbin hâlâ direndiği o son durak.
Ne sen varsın, ne ben gidebiliyorum artık.

Bir veda değil bu… inan,
Çünkü ben hâlâ seni bekliyorum içimde.
Adını anmadan bile seni seviyorum;
Sözcükler yetmiyor, susuşlar anlamsız kalıyor.

Belki de kaderle hesaplaşmam sadece,
Senin gidişin değil yakan beni,
Benim hâlâ orada kalışımdı sen giderken gizlice.

Ve son bir kez daha söylüyorum,
Bu bir veda değil;
Bir yorgun kalbin, inatla seni taşımaya devam eden sesi.
Sensin hâlâ bende — ne eksilen, ne tükenen;
Sadece bir çizgi: seninle, ama sensiz.

Bir veda değil bu…
Son bir kez daha söylüyorum:
Seni hâlâ bekliyorum içimde,
Her sessizlik seninle dolu,
Her nefes seni çağırıyor, adını fısıldıyor.

Artık ne dön desem olur, ne git deme hakkım var;
Ama bil… ben seni affetmedim, unutmaya da kıyamadım.
Çünkü sen, bir eksik gibi kaldın ömrümde,
Tamamlanmamış bir hikâyenin en acı satırında.

Bir veda değil bu…
Bir yorgun kalbin, inatla seni taşımaya devam eden sesi.
Sensin hâlâ bende — ne eksilen, ne tükenen;
Sadece bir çizgi: seninle, ama sensiz.

Ve işte burada duruyorum…
Gözlerimde yıldızlar, yüreğimde sen,
Sessizliğin içinde bir çığlık gibi:
Bir veda değil bu… sadece seni sevmek,
Sessiz, inatçı ve ölümsüz bir biçimde.