Bir kadın, sessizliğin ortasında uyanır bazen,
Gözlerinin kenarında biriken sabah,
Rüyasının ucunda bıraktığı bir sevda gibi
Kırılgandır ama sever yine de —
Çünkü sevgi onun dilinde dua gibidir.

Bir kadın, bakışıyla büyütür zamanı,
Bir dokunuşu mevsim değiştirir,
Bir sözü, bir kalbi yerinden oynatır,
Ve bir gülüşü — en karanlık yola ışık olur.

Bir kadın, beklemenin ne demek olduğunu bilir,
Bir kadın, özlemin içinde bir ev kurar,
Kimsesiz bir akşamda, kendi kalbini sarar,
Kırılmışken bile başkalarının acısını taşır.

Bir kadın, bebek gibi sever —
Avuçlarının arasında tutar seni,
Dünyayı susturur,
Sadece senin nefesini duyar.

Bir kadın gerçekten hissettiği anda,
Yürekten sever.
Ne rol vardır ne hesap,
Sadece çıplak bir kalp,
Sadece “olduğu gibi” bir aşk.

Bir kadın içten sever, samimi sever,
Kelimelere değil, gözlere sığınır,
Bir “merhaba”ya ömür,
Bir “gitme”ye dua yükler.

Bir kadın içine çeke çeke sever,
Kaçmadan, gizlenmeden,
Korkmadan gösterir kalbini —
Yasaksız sever,
Bir nehir gibi akar;
Kirini de, berraklığını da saklamadan.

Bir kadın köz bebeğiyle sever,
Yani yanarken bile ışık verir.
Bir kadın yorgun sever,
Ama temiz —
Çünkü onun sevgisi,
Bir ömrün arınmış hali gibidir.

Bir kadın, sessiz fırtınalarla doludur,
Ama sessizliğiyle de şarkı söyler.
Bir kadın, hatalarını da sever,
Düşlerini de, çığlıklarını da,
Ve her kırığıyla bir bütün yaratır.

Bir kadın sabaha karşı ağlar,
Ama gözyaşı sabrın tuzu olur,
Bir kadının elleri,
Yağmurda açan çiçekten bile naziktir,
Ve bazen bir sessizlik,
Ondan duyabileceğin en büyük bağışlamadır.

Bir kadın özler, kaybeder, düşer,
Ama yine de sever,
Çünkü sevmek onun varoluş biçimidir.
Ve bir kadın, sevgisinin sınırını bilmez;
Ne zamana ne mekâna sığdırır onu.

Bir kadın, yavaş yavaş büyütür sevgiyi,
Tohum gibi eker kalbinin toprağına,
Ve her dokunuş, her bakış,
Bir öykü yazar görünmez mürekkeple.

Bir kadın savunmasız kalacak kadar sever,
Ve işte o an, dünya susar;
Çünkü bir kadın,
En derininden,
En safından,
Yürekten, savunmasız kalacak kadar sever.