NİHAL’İN TARZI: ZARİF REFİK RIZA’NIN GÖZYAŞIYLA
(Kibar, Yoldaş ve Kabullenenin Gözyaşıyla)

1. BALKONDAKİ SIR

Nihal’im, o saksıda solan fesleğen değil;
İçimdeki yağmur hasretiydi...
"Çay soğudu" deme,
Senin dudağında kalan ılık bir dua vardı,
Seyyar satıcı "Umut!" diye haykırdığında,
Ben, Nihal’in balkonundaki sessiz çığlığı duydum.

2. TANRI: NİHAL’İN GÖZ SİLİŞİ

aL-LaH bir kelime değil;
Nihal’in kirpiklerinde biriken yaştı.
"Allah’ımız yoksa bile umut satıyorum" sözü,
Onun kitaplar arasında kaybolmuş duasıydı.
Her "Ey Allah’ım!" çığlığı,
Aslında "Ey Nihal!"di...

3. AŞKIN MİNYATÜRÜ

Nihal’e duyduğum aşk,
Kâinattaki tüm özlemlerin tohumuydu.
Ben bir kelimeydim,
Onun cümlesine eklenmeyi bekleyen...
O ise,
Cümleleri bile yarıda bırakan bir şiirdi.

4. ZARİF REFİK RIZA’NIN NIHAL’İ

Zorba değil, zarif
Egemen değil, yoldaş
Sahip değil, rıza gösteren

Zarif’ti: Kırık bardağı öpen bir gülüşle,
Refik’ti: Yalnızlığı yoldaş bilen bir cesaretle,
Rıza’ydı: Hayatın acısını çayına karıştıran bir bilgelikle...

Nihal’im,
Üç erdemi bir kalpte taşıyan
Ve her taşıdığı erdemle biraz daha yalnızlaşan kadın.

5. DİLİN KUTSUYDU O

Sözcükler ona dokunduğunda,
Dua olup dökülürdü sayfalara.
"Gözlerinde gölgelerden örülmüş bir tesbih"
Aslında onun her bakışında yeniden dirilen bir özürdü.
Nihal’im,
Kelimeleri kıran ama her kırıkta yeni bir mana yaratan...

6. TOPLUMSAL YALNIZLIK

O, en üst katta bir kadın;
Arkada sokakta ağlayan çocuğun sesini duyan,
Ve o sesle kahvesini karıştıran...
"Şehir kimseye ait değil" deme,
Nihal’in kalbi, tüm şehrin sırrını taşıyor.

7. DÖNÜŞÜM MANİFESTOSU

Nihal’im bir bakışıyla,
Şiirimi çiçeğe, acımı ilaha dönüştürdü.
"Tarz değişir" deme,
O değişmeyen tek hakikatti:
Kırılganlığın zaferi!

8. SON SÖZ: NIHAL’İN RIZASI

Hiçbir şeyi oldurmazdı;
Kaderi çayının şekerine karıştırıp içerdi.
"Zarife büyüler, Refika yol gösterir, Rıza affeder"
Nihal’im ise:
"Ben, kendi gözyaşımla yıkanmış bir kelimeyim;
Ve şiir, içimdeki Nihal’i anlatmaya yetmiyor..."

HAŞİYE:

"Bu şiir, bir aşkın değil; bir varoluşun hikâyesidir.
Nihal’im, Zarif(nazik) Refik(yoldaş) Rıza’nın(kabullenenin) dişil tezahürüdür.
Onun balkonundaki çiçekler,
kitaplarındaki satırlar,
gözlerindeki tesbih...
Hepsi, insan olmanın kutsal ağırlığını taşır.
Ve bilesiniz:
Tanrı,
Nihal’in kirpiklerinde bir damla yaş olarak uyuyorsa eğer, asıl mucize, o yaşın düşmemek için direnişidir."