0
Yorum
2
Beğeni
5,0
Puan
66
Okunma
İnsanın İçindeki Beklentiyi Bitirmesi de Bir Vedadır
DersimliKiz
Bir zamanlar, umutla dolu bir kadın vardı…
Her sabah uyanınca telefonuna baktı,
bir mesaj, bir ses, bir işaret aradı.
Ama günler geçti, sessizlik büyüdü.
Beklemek, artık sadece bir alışkanlığa dönüştü —
bir yaraya parmak basmak gibi, acıya alışmak gibi…
Bir zamanlar, “belki” diyordu kendine,
“Belki arar, belki döner, belki hatırlar…”
Ama o “belki” her gün biraz daha yordu kalbini.
Bir umut, nasıl yavaş yavaş zehre dönüşürse,
o da öyle zehirlendi kendi sessizliğiyle.
Bir akşam, pencerenin önünde otururken
gökyüzüne baktı ve fısıldadı kendi kendine:
“Artık beklemeyeceğim.”
O an fark etti —
insanın içindeki beklentiyi bitirmesi,
birine değil, kendi hayaline vedadır aslında.
Ağlamadı…
Çünkü gözyaşı bile yorgundu.
Sadece derin bir nefes aldı,
ve kalbinin içinde sessiz bir kapı kapandı.
O kapının ardında ne kin vardı,
ne nefret…
Sadece kabul.
Ve belki biraz huzur…
Çünkü bazen, giden insan değil,
içimizdeki “bekleyen” gider.
Ve insan, o gün gerçekten özgür olur.
İnsanın İçindeki Beklentiyi Bitirmesi de Bir Vedadır
Bazen sessizce gider insan,
Ne bavul toplar, ne kapı çarpar…
Sadece bir beklentiyi bırakır ardında,
Bir “belki”yi gömer, kimse duymaz.
Bir umut vardı bir zamanlar,
Bir gülüşle yeşeren, bir sözle kırılan.
Ama yavaş yavaş anlarsın,
Beklemek, kendini unutmaktır bazen.
Ve bir gün, içinden “yeter” dersin,
O an biter her şey sessizce.
Ne gözyaşı kalır, ne sitem…
Sadece bir iç huzuru,
Ve bir veda — kimseye değil,
Kendi yanılgına aslında.
Çünkü bazen gitmek değildir bitiş,
Beklemeyi bırakmaktır asıl vedâ.
Ve insan, o anda büyür,
Kırılarak, ama özgürleşerek
Cigdem Turan DersimliKiz
5.0
100% (1)
