Bir gölge düşer yüzüne,
Gamzenden başlayan bir masal.
O gölgenin içinde
Ben varım, bütün sevdalarım var.

Gamzenden geçer gülüşün,
Çırılçıplak bir bahar gibi.
Gözlerim orada ıslanır,
Orada açar bütün umutlarım.

Bazen öyle bakarsın ki
Zaman diz çöker önünde.
Dakikalar secde eder,
Gece boyun eğer.

Sesin değdiğinde
Düşer bütün ağırlıklar kalbimden.
Sonra ansızın,
Bir kuş gibi konarım omuzlarına.

Gamzen,
İçinde küçük bir sır taşıyor.
Beni oraya çağırıyor,
Hiç bitmeyen bir yolculuğa...

Elinle gül açarsın,
Dokunursun dünyama.
Birden bütün acılar unutur beni.

Gamzenden süzülen o ışık
Kendi yıldızını yaratıyor.
Ben o ışıkta sadece,
Yolumu bulan bir gezginim.

Bir rüzgâr eser yanaklarından,
Adımı fısıldar bana.
İnanırım,
Çünkü sen söylüyorsundur...

Yokluğun bile bir varlık gibi sarar etrafımı
Çünkü gamzenden bir hatıra,
Hep benimle, benden bir parça misali.

Aklımın bütün kapılarını açar gülüşün,
Kilitleri kıran bir anahtar sadece gamzen.

Bir düş kurarım geceleri,
Sen varsın;
Gamzenden düşen
Bir damla ışık aydınlatır hepsini.

Ve sabah olduğunda
Aynı büyü sürer içimde.
Gamzenin gölgesinde
Yaşar bu kalp, büyür bu aşk.

Bilir misin?
Seninle başladım kendime,
Gamzenle öğrendim aşkın en derin halini.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(24 Eylül 2025)