Gözlerin göğü deler,
Geceyi gündüze çevirir.
Ben, düşlerime mahkûm,
Sensizliğin avlusunda esir.

Eteğin rüzgârla savrulur,
Kalbim titrer, aklım yanar.
Her adımın bir yangın,
Beni içine çağıran bahar.

Sesin bir nehir gibi,
Kulağımda taşar durur.
Ben susarım, dünya susar,
İçimde aşk yankılanır.

Gülüşün gökyüzü olur,
Altında başım döner.
Ellerim sana uzanır,
Kendimi unutmak ister.

Gölgen duvarıma düşer,
Gün batarken ömrüme.
İçimde eski bir şarkı,
Sana yeniden söylenir.

Dudakların bir dua gibi,
İncecik, titrek ve derin.
Ben diz çökerim önünde,
Harflerine iman ederim.

Kokun bir sırra benzer,
Rüzgâr bile taşıyamaz.
Yalnız ben bilirim onu,
Hiç kimse anlayamaz.

Yüzün bir çiçek açar,
İçim bahar olur yeniden.
Bir tek bakışın yeter,
Bütün kışlar erir benden.

Adını andığım anda
Kalbimden kuşlar uçar.
Ne var ki her sevinç,
Bir parça hüzün saçar.

Gece iner üstüme,
Gözlerin kandil gibi.
Yolumu seninle bulur,
Kaybolurum kendimde.

Ömrüm bir ince tel,
Seninle titrer, seninle kopar.
Ben yanarım usul usul,
Küllerim göğe savrulur.

Ve son kez seni gördüğümde,
Eteğin yine belinde.
Dünya susar, ben susarım,
Sonsuzluk başlar içinde.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(25 Eylül 2025)