[Siz bu âsâr-ı latifeyi dinlerken ben dâhi kendimi takdim eyleyeyim acizane... :) Yazı bölümünde video linki olmadığı için buradan paylaştım, affola...]

Edeb ve nezaketin zerresiyle süslenmiş, acizâne bir kuldur.
Sözümde incelik arayanlar, sükûtumda
beyanı bulur.
Kelâmı suskunlukla yoğurmayı
öğrenmiş bir kalbin sahibiyim.
Cümlelerim sessizdir çoğu zaman; zira en
derin sızıları kelimeler değil, sükût taşır
omuzlarımda.
Herkesin baktığı yerden
değil, kalbin dokunduğu yerden görürüm
âlemi..
Sözüm az, duâm çoktur.
Zira bilirim ki, her söz bir sorumluluktur; Iâkin her duâ, rahmettir.

Yalnızlık mı?
Ben onu garip bir dost bildim; en sadık
yoldaşım oldu zamanla.
İçime içime konuştum, aynalara sırlar döktüm.
Her sabah yeniden yazıldım; her gece yeniden
silindim.

Lâkin kırılmadım.
Çünkü Rabbim’e yaslandım
Çünkü aşık olan, kırılmaz; yalnızca
derinleşir..
Zât-ı âlim,bir güle bakarken
geçmişini, bir yaprakta geleceğini
görür.
Ve hâlâ, her şeyin en güzelini bir gün olur
da yaşarım diye, içimden geçenleri duâya dökerim.

Gönlüm, seher vakti açan bir gül misali.
Nazarımda rahmet, tebessümümde bir
nebze şifa arayanlar olur.
Nezihet taç, haya zinettir benim için.
Varlığım bir meclise sükûn, yokluğum
belki bir nevi hazan olur,belki... :)

Zamanın tozlu koridorlarında yürür iken,
her köşede bir mazi soluğu çarpar
yüreğime.
Nice demdir ki, bir gülüşün hasretindeyim;
Nice demdir ki, bir kelâmın izindeyim..
Evet , ben bir hâli mest, sükûtu
ses bilenlerdenim
En ziyade, suskunluğumda anlatamadıklarım
büyür hâlâ...
Ehl-i aşkın dilinde belki bir beyit olurum
Belki de vuslata emanet bir duâ..

Velhasıl, her devrin unutulmuş köşesinde, bir duanın kabul olmuş cümlesi gibi var olmaya gayret ederim...
Vesselam...
Evvelde,âhirde,her dâim iki cihânda..Selametle..