Kara yazgının aydınlık yüzü
Kirli gecelerin dağınıklığı sinmiş yıldızlara
Bahar ya adın alnıma, nefes kadar cansın
Sonu kış önü yazsın, gül ten.


......................Vurgun yemiş dağları darmadağın coğrafyamın .


Kara ağaç dikeni batarken tüm hınzırlığıyla günlere
Vaktin dudak kıvrımında bir damla kan sanki
Z/amansız sevgilinin kucak açan sabırsızlığı
Kansız yalnızlığın korkulu rüyasında karabasan aşk.

Dişi kitlenmiş kasılmalarda göz ucu bakışı hayata
Ve mahmurluğu üstünde kalmış kırağı taneleri
Isınır mı zemheriden kalma yüreği?

Yetmiş mum alevinin sönmeye meyilli fitili
Yalpalarken rüzgarın sarhoşluğunda
Yolunu şaşırmış sanki aşk alevi

Oysa ne kadar aşktı,gül ten
Kıymeti bilinirken...


......................Korkaklığı karanlıktan, gizlisinde kalmış çocuk yanımın.


Karanfil kokulu geçmişin sayfaları aralandı
Bir eda bakındı tüm masum hallerinde bugüne
Gördüğü görmek istediği değildi ya
Yine de omuzladığı,yalnızlığın derin çizgisinde.

Dert mi aynalarda yansıyan gölge?
Sülietsiz saygısızlıkları, düştü dizlerinin üstüne
Hınçtı belki ayakları altında ezilen
Oysa bilirdi ki bastığı kendi gölgesiydi
Hiç istemezdi boş kalan avuçlarında büyütmek çığlığı

Sesti her haliyle, gül ten
Ahengini kaybetmeden önce.


......................Tümcesiz bir lamelif kadar kıvrıldım boşluğumda.


Ahh başak tanelerinden dökülmüş alaza!
Azar azar eksilen hayasızlık sabahlara
Koynuna dolandığı çarşaf kadar çıplak yalnızlık.

En mahrem halleri,ağladığı kadar ıslak
Ne kadar sabiydi onca hayat törpülemeden
Islık nağme bulurdu çok kez yürüdüğü taşlı yolda.

Kaldır başını bak dedi içinden,bak asumana
Başının üstünde dolanan alıcı kuşlar sanma
Dokunamasanda ebem kuşağı akseder yıldızlara.
Büyük harfli bir dünyaya doğmuştu ya

Küçülmez sanırdı hep, gül ten
Büzülmüştü kelimeler çoktan...


......................Konuşmalıydım son ses bağazımda düğümlenmeden.


Beklenmeyen ölüm kadar yas yalnızlık
Gül dalında güzel sanırdı, gül ten
Ellerine dikeni batana dek.

......................Kanasamda kokun bende kalsın...

SELMA PEKŞEN