Hayallerimde saklı kaldı gülüşün…
O kadar özledim ki, artık geceler bile senin hayalinle sabahı karşılıyor.
Bir zamanlar bana huzur veren o tebessümün,
şimdi sadece içimi acıtan bir hatıraya dönüşmüş.
Gözlerimi kapadığım her an,
karanlığın içinden ışık gibi parlayan senin o gülüşünü görüyorum.
Ve işte tam o an anlıyorum:
Ben senin gülüşüne çoktan teslim olmuşum,
ben o gülüşe ölmüşüm.

Hasret dediğin şey, her nefeste biraz daha büyüyen bir yara gibi.
Senin yokluğun, ruhumda kocaman boşluklar açıyor.
Kalabalık bir sokakta bile kendimi yalnız hissettiriyor.
Çünkü ben seni yalnızca bir sevgili gibi değil,
bir sığınak gibi sevdim.
Ve şimdi sığınağım yok,
yalnızca hayallerimde yankılanan o gülüşün var.

Biliyor musun, bazen gözlerim doluyor,
çünkü seni gülümserken hatırlamak bile kalbimi paramparça ediyor.
Oysa bir gülüşünle güneş gibi doğardın içime.
Şimdi, en parlak sabahlar bile karanlık,
çünkü sen yoksun.

Belki de bu yüzden, hayallerimde seni hep aynı yerde bırakıyorum:
Gülüşünün en güzel haliyle,
bakışlarının bana umutla dokunduğu o anla…
Gerçekler seni benden uzaklaştırmış olabilir,
ama hayallerimde sen hep yakınsın.
Ben seni orada seviyorum,
ben seni o gülüşünde saklıyorum.
Ve belki de bu yüzden, her gece dua ederken bile
kalbim sessizce fısıldıyor:
“Senin bir gülüşüne ömrümü verdim.”

Senin yokluğun bir şiir,
ama gülüşün bende bir ömürlük ezber.
Ben o gülüşe ölmüşüm,
ve bu hasret, kalbimde senin adını taşımaktan asla yorulmayacak...