Yüreğinden kopup gelen, içi aydınlatan,
Bir türküsü olmalı insanın, çok severken
Yalnızlığın ortasında dağ taşı inleten
Bir türküsü olmalı insanın, çok severken

Suskun kaldığında dili yerine konuşan,
Sevdanın yüküne usul usulca yanaşan,
Güneşin dağlara vurup ışıkla dönüşen ,
Bir türküsü olmalı insanın, çok severken.

Sevginin mızrabı teli ve şiirler gibi,
Ezgisi çınlatmalı yüksek yada en dibi,
“Ben buradayım” dercesine, bazen edebi,
Bir türküsü olmalı insanın, çok severken.

Kimi zaman gözyaşı, kimi zaman gülüşü,
Sevdanın hiç bitmeyen , yürekteki düşü,
Bin cümle arasında sessiz başlar öyküsü,
Bir türküsü olmalı insanın, çok severken.

Sarı sıcaklı diz dize oturulan gece
Hele ki onu yazıyor kalem hece hece
Sevda türküsü gibi dilde kalsın böylece
Bir türküsü olmalı insanın, çok severken

Gözler ufkuna değince içli bir ezgiyle
Gönül yürür ince yollar, sevdanın iziyle
Ay ışığına karışır kalbin her sözüyle
Bir türküsü olmalı insanın, çok severken

Yaşanmışlık dağı aşılmadığı bir yerde
Yürek sessizliğinin çırpındığı bir yerde
Sönmek nedir ki bedenin yandığı bir yerde
Bir türküsü olmalı insanın, çok severken.

Artık beriye gelsin, secdesi aşk olanın,
Yoluna ışık düşer, özü ile insanın,
Kalbine en derinine dokunan fermanım,
Bir türküsü olmalı insanın, çok severken.

Gönül bitirmiş ise ne bahar ne kışını,
Artık gözler çekmemeli gecenin yasını,
Zaralıca tutarak halayın en başını
Bir türküsü olmalı insanın, çok severken.

04-09-2025
İST

Zaralıcan