En Çok Yakışan

İnsana en çok şiir yakışıyor,
Kırılmış sözcüklerde hayat bulur kalp,
Bir dizenin ucunda yürür hüzün,
Bir kıtanın içinden geçer aşk.
Sükûtta saklı çığlıkları
Bir mısra sarar, usulca susturur.

Sonra yağmur yakışıyor yeryüzüne,
Kuru dallara umut gibi düşer.
Her damla, toprağa bir dua gibi,
Her çise, yeniden doğuşa işaret eder.
Ve gökyüzüne yakışan mavi,
Bir annenin gözleri gibi derin,
Bir çocuğun hayali gibi saf,
Bir özgürlüğün rengi gibi serin…

İnsana en çok vefa yakışıyor,
Unutmayışın adı, sadakatin sesi.
Geçmişe el uzatmak, yüreğe bağ kurmak,
"Ben buradayım" demek, zaman aşımına inat.
Bir dostu aramak sebepsiz,
Bir yârin adını anmak sessizce.
İnsan, vefasız kaldıkça eksilir içinden,
Kalabalıklarda yalnız, aynalarda silikleşir.

Yüreğe sevda yakışıyor en çok,
Yangınsız, kül bırakmayan bir ateşle.
Kalpten kalbe yürüyen köprüler gibi,
Ne çıkarı var, ne hesabı, ne perde.
Ve gözlere haya yakışıyor,
Bakışta saklı bir incelikle,
Bir naz, bir edep, bir içsel zarafetle…

Ve en çok yaşamak yakışıyor insana,
İnsanca, sevdaca, duruca, sessizce.
Bir ekmeği bölüşmek gibi masum,
Bir tebessümü paylaşmak gibi sade.
Bir çiçeğe su verir gibi şefkatle,
Bir yarayı öper gibi merhametle.
Ve yaşamak yakışıyor,
Yarına umut bırakır gibi,
Dünyayı güzelleştirir gibi…