Zannetme Dünya Seninle Döner

Zannetme bu cihan seninle var olur,
Gölgesiz güneş de doğar, bahar olur.
Seninle ne artar, ne de eksilir yollar,
Kervan yürür, sen yoksun diye sanma solar.

Zannetme sensiz susar arş-ı âlâ,
Her zerre “Hu” çeker, her cana bir bela.
Sen gidince durmaz semâda deveran,
Zikir sürer, dönmeye devam eder zaman.

Kıymetliysen sende sır var sanırsın,
Ol deyince olur, bu kudreti bilmezsin.
Bir nefeslik cana mağrur bağlanırsın,
Ecel değince durur, önceden sezmezsin.

Zannetme ki sensin yıldızlara yön veren,
Kudret nazar ederse, sönmez nur neyleyen.
Ay da seninle gülmez, geceler sana ait değil,
Her ışık sahibini bilir, boş övgüyle değil.

Gidersin, sanırsın hayat sende eksilir,
Oysa hayat, Hak’la başlar, O’nunla ilerler.
Sen olmasan da akar çağlayan ırmak,
Her zerre Allah der, her çiçek O’na bak.

Bir gün yorulursun, ister yol ol ister iz,
Yük olur adımlar, ağır gelir her deniz.
Koşsan da kalamazsın, ömür geçer sessiz,
Sırat bir ince çizgi, nefsine hükmet deriz.

Olmaz ya, dikensiz gül bile olsan eğer,
Sınanırsın yoklukla, sabırla gelir değer.
Gül açar da solarken hatırlatır kader,
Aşka düşen yanar da yok olur kibir, heves, keder.

Kul Ömer der ki: “Ben neyim ki bu alemde,
Bir nefeslik misafirim, yazgım Hak kelamında.
Yol O’nun, iz O’ndan, varlık yokluk arasında,
Hiçliğimi bildim de erdim aşk menziline.”