Yol Elif ise, Yön Bellidir

Elif bir sır, harflerin sultanıdır,
Tevhit kokar, aşkın mihrap yanıdır.
Ne bükülür, ne kırılır, dimdiktir,
O’nadır her adım, yön bellidir.

Sûfî bilir, bu yol eğrilmez, sapmaz,
Nefse meyil eden, vuslata varmaz.
Bir elif gibi dur, sus, gönül konuşsun,
Söz geçse de kalpten, öz geçemez.

Sade bir çizgidir ama sırlarla dolu,
İçine bakınca görünür yolu.
Aklın bittiği yer, kalbin başladığı,
Bir elif çizerken aşkın kolu.

Kalem Elif’le başlar yazıya,
Derviş Elif’le erer rızaya.
Secdede en yüce duran odur,
Hakk’a varırsa gönül, niyaza.

Her harfin başı, her zikrin özü,
O’na çıkan yolların ilk gözü.
Eğilmez, eğerse secdedir boynu,
Elif’in sırrında saklı yönü.

Ne çok söz edilir, ne çok susulur,
Bir elif uğruna canlar sunulur.
Zahiri çizgi, bâtında sultan,
Aşkın mihengine Elif konulur.

Tevazu yüküdür dik duruşunda,
Kibrin zerresi yok bakışında.
Elif’i okuyana aşk öğretilir,
Sırrına erene yön bellidir.

Kul Ömer der ki: Yolum Elif olursa,
Secdeyle başlarım her yeni yola.
O’nadır yüzüm, O’nadır her halim,
Derdim de O’dur, devâm da O’nda.