Bir söz düştü avucuma,
Henüz yağmuru görmemiş bir bulut gibi
sessizdi, ağırdı,
Ama içimde gökler birden doldu.

Harfin ucu, kalbime saplanan
Paslı bir anahtardı sanki,
Kilitler açıldı;
Pas, suya karıştı,
Ve ben kendi içime yeniden doğdum.

Bir cümle değdi ruhuma:
Kırık aynalarda yüzümü ararken
Baktım parça parça benlerden
Tek bir ışık yükseldi.

Kim bilir, belki de kelimeler
İçimizdeki yangınlara su değil,
O yangından doğan küllerden
Bir orman büyütüyordu.

Kelimeleri,
Yara yerlerime dokunan kuş tüyü gibi
İnce, hafif ama derin,
Ve kanayan yerimden gökyüzü sızıyordu.

Onların diliyle konuştu hayat:
Her şey biraz daha insandı,
Her taşın altında bir şiir vardı,
Ve ben yürüdükçe kelimeler,
Ayaklarımın altında çiçek açıyordu.

Bir gün birinin sesiyle anladım:
Bazı insanlar konuşmaz,
Susarak bile dünyanı inşa eder.
Kelimeleri kalbimde köprü oldu,
Geçtim, ardımda yıkılan ben kaldı.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(31 Ağustos 2025)