Bir söz duydum, içimde güneş doğdu,
Harfiyle şefkat, kelimesiyle huzur doldu.
Dilinden akan su değildi,
Ruhuma işleyen kutsal bir ilahiydi.

Bir bakışıyla kışımı bahara çevirdi,
Sessizliğime kanat taktı, uçurumdan devirdi.
Her kelimesi bir tohum gibi toprağa düştü,
Ve gönlümde çiçekler açtı, gül bahçesi büyüdü.

Kelimeleriyle köprüler kuranlar var,
Her cümlesiyle yıkık gönülleri onaranlar var.
Onlara rast gelmek,
Çölde serap değil, gerçek bir vaha bulmak gibi.

Bir mısra dokunur, içimde kandil yanar,
Her hecesiyle geceye yıldızlar doğar.
Sözüyle duvar değil, pencere açar,
Ve kalbime rüzgâr getirir, ferahlar.

Kelimeleri şifadır, yarama merhem,
Ne incitir ne de yıkar, hep yeniden örer hemdem.
Bir kelimeyle taş kalpler erir,
Bir kelimeyle buz dağları çözülür, denizler gelir.

Onların dili zehir değil,
Her kelimesi baldan tatlı, sudan serin.
Sözleriyle cihanı tamir ederler,
Kırık gönülleri sarıp onarırlar.

Bir kelimeyle gökkuşağı gerilir,
Umutsuz gönüller yeniden dirilir.
Harfleriyle yağmur iner susuz çöle,
Ve çiçekler açar, renk renk, her köşede.

Kelimeleriyle kandil yakarlar,
Karanlık yollara ışık bırakırlar.
Onlarla karşılaşmak,
Zindanda bir pencere açılmasıdır.

Bir sözden şehirler kurulur,
Taştan değil, gönülden duvar örülür.
Bir bakış, bir mısra, bir nefes,
İnsanın kalbinde sonsuz bir saray yükseltir.

Ne güzel ki hâlâ var onlar,
Gözleriyle güven, sözleriyle bahar.
Her cümlelerinde bir dua gizlidir,
Her hecelerinde bir rahmet saklıdır.

Onlarla konuşmak, susmak gibidir,
Çünkü kelimeleri sükûtta da yankılanır.
Bir damla sözleri, deniz olur içimde,
Bir anlık tebessüm, çağlayan bir nehre dönüşür.

Ve biz onlara rast geldikçe,
Ruhumuz yeniden inşa olur gecede.
Sözleriyle gönül bir mabet olur,
Yıkılmaz, sonsuzluğa dek ayakta durur.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(31 Ağustos 2025)