Bir söz düştü omzuma,
Gölgem büyüdü ansızın.
Güneş, alnımda kırıldı;
Harfler suya karıştı,
Ve ben kendimi bir kelimenin içinde buldum.

Bir cümle vardı,
Duvara yaslanmış bir ağaç gibiydi;
Kökü göğsüme indi,
Dallarıyla başımı göğe astı,
Yapraklarından gölgeler döküldü içime.

Her hece,
Karanlığın yüzüne sürülen
Bir damla sabah kokusuydu.
Bir cümle aktı içimden,
Ve içimdeki gece dağıldı.

Kelimeler çırılçıplak yürüdü içimde,
Benim en derin yarama
Bir tül gibi dokundu.
Kapanmadı yara, ama ışık sızdı,
Ve o ışıkla kanadı ruhum.

Bazen susmak istedim;
Ama onların sessizliği bile
Bir şiirdi,
Sözsüz bir dua,
Görünmeyen bir kanat çırpışı.

Kelimeler,
Benim içimde göç eden kuşlardı;
Her biri başka bir iklime uçtu.
Ben ardında kaldım,
Gökyüzüne yazılmış bir iz gibi.

Bir insanın ağzından düşen kelime
Yalnızca ses değilmiş,
Ruhun kendi fotoğrafıymış;
Görünmeyeni görünür kılan
Bir sır, bir mühürmüş.

Harfler, parmak uçlarımdan toprağa karıştı;
Ve ben, kendi kalbimde
Filizlenen bir tohum gördüm,
Söze dönüşen bir çiçek gibi.

Bir kelimeyle dağıldı bütün aynalar,
Parçalarından gökyüzü doğdu.
Ben kendi suretimi değil,
Kendi içimdeki sonsuzluğu
Seyrettim o anda.

Sözcükler,
Göğsüme saplanan paslı anahtarlardı.
Her cümle bir kilidi açtı,
Her virgül yeni bir kapı araladı.
Ben içimde binlerce odaya rastladım.

Onlar konuştukça anladım:
Bir kelime, susuz bir çölde vaha gibidir;
İçtikçe çoğalır suyu,
Tükendikçe derinleşir kuyusu.

Şimdi ikindi vaktindeyim,
Güneş yorgun, gölgeler uzun.
Ne gece tam geliyor,
Ne gündüz tam gidiyor;
Ben kelimelerden evimi örüyorum.

Bir pencere açıldı sözden,
Göğe bakar gibi kalbime baktım.
Ne kadar yıkılmışsam,
O kadar yeniden kuruldum;
Ben kelimelerin içinde ikinci kez doğdum.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(31 Ağustos 2025)