Başlangıçta söz vardı,
Ve söz bir nefes gibi
Göğün karanlığını yardı.
Ben duydum,
O an içimde görünmeyen kapılar açıldı.

Her kelime bir yıldızdı, geceme düştü,
Işığın harflerinden örüldü gökyüzüm.
Karanlığın perdesi yırtıldı,
Ben kelimeden ışık giyindim.

Gönlümde yıkık bir mabet vardı,
Taşları dağılmış, kubbesi çökmüş.
Kalbimin mabedinin derinliklerinden,
Harflerden yeni bir kubbe yükseldi
Semaya açılan bir mihrap gibi.

Bir heceyle derya aktı içimden,
Bir virgülün kıyısında
Sonsuzluğun sesi yankılandı.
Ben, ben olmaktan çıkıp
Söz’ün yankısı oldum.

Her kelime bir nefes,
Her nefes bir dua;
Gizli bir çağrıydı ezelden ebede
İnsanın kalbinde yankılanan.

Onların sözleri değil artık
O’nun sözleriydi.
Her gönül, her nefes
Tek kaynaktan akan bir ırmağın kıvrımıydı.

Bir kelimeyle yürüdüm,
Bir kelimeyle secdeye vardım.
Suskunluğun derinliğinde
Harflerden yapılmış
Sonsuz bir minare yükseldi.

Söz, göğsüme kazındı;
Ben bir kitap oldum.
Harflerimden yeni insanlar okundu,
Ve her okuyan da
Sonsuzluğun nefesi aşk ile can buldu.

Bir kelimeyle yükseldim,
Bir kelimeyle yandım.
Sözden geçtim,
Söyleyeni buldum,
Işığa kavuşmuş bir kıvılcım gibi.

Sessizlikte duydum
Kelime, kalbin atar damarına döndü.
Ben sustum
Ama sustuğum yerde
Binlerce evren konuştu.

Şimdi biliyorum:
Gönül inşa eden kelimeler
İlahi sırların yankısıdır.
Her söz, her kelime
Hakikate açılan görünmez bir kapıdır.

Söz, insanda suret bulur;
İnsan, sözde ebediyete kavuşur.
Ben o ebediyetin
Yalnızca bir hecesiyim,
Ama içimde sonsuzluk uyuyor.

Sözden geçtim,
Söyleyeni buldum.
Kelime bir yol oldu bana,
Yolun sonunda sessizlik
Ve o sessizlikte
Ezelî nefes’in vuslatı aşk oldu kalbime

Ve ben artık anladım
Yol kelimeden başlar,
Ama kelimede bitmez.
Sonunda sessizlik vardır;
Ve o sessizlik, sözün kendisidir.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(31 Ağustos 2025)