Bu Kışın Sonu Bahar Olsun

Soğuk vurdu camı, kar indi yere,
Düşler üşür oldu bu ağır kedere.
Bir yanda taş kalp, bir yanda merhamet,
İnsanlık kaybolmuş, hüzünler nöbette.

Soğuk vurdu sanki içimde bir yer,
Yürekler buz tutmuş, duyguya nefer.
Ne bir sıcak nefes, ne bir dost selâm,
Ümidin düşleri sürüklenir gam.

Bu kış ki kar değil, yitirilmiş hâl,
Taşlaşmış vicdanlar, kaybolmuş misâl.
Sevgiyi unutan, gözlere körlük,
Hayatın renginde yalnızca darlık.

Bu ayaz ki ruhu deler geçer de,
Sevgi yok ki, güneş doğsun içerde.
Ümitler solmuş, dostluklar kırılmış,
Duygular buz tutmuş, kalpler sarılmış.

Ne bir umut ışık, ne bir gönül söz,
Düşen her adımda ruhlara ağır köz.
İnsanın insana güveni kalmaz,
Zamanın yüküyle dünya hiç solmaz.

Hayvanlar aç, insan sırt çeviriyor,
Vicdanı sorarsan, hep sessiz duruyor.
Ne bir sıcak söz var, ne bir güzel yüz,
Zamanın soğuğu, ruhlara hep iz.

Bu soğuk, yalnızlık türküleriyle,
Üzer hep ruhları sessizliğiyle.
Hayvanlar aç kalır, insanlar susar,
Merhamet ağlar da dertleri kusar.

Bahar gelir derler, yollar bu kadar,
Dönemez kim bilir yitik ne kadar?
Yeşerir mi yürek, uyanır mı öz?
Kalpten kalbe geçer, belki tatlı söz.

İnsanlık hatırlar sevdayı bir gün,
Bir çocuk gülüşü ısıtır her yön.
Umudu kaybetme, bekle sabırla,
Baharın gelişi hep olur hakla.

İnşallah bu kışın bir sonu gelir,
Gönüller baharı özler, yeşerir.
Güzel hisler doğar, dostluklar filiz,
İnsanlık yeniden olur tertemiz.

Bu soğuğun ardı, bahar mı olur?
Gönüller sevgiyle dolar mı, dolur?
Duası budur ki; ümitler gülsün,
Dünya cennetiyle bir gün buluşsun.

Ey dost, bu soğuklar geçecektir bil,
Gönüller yeşerir, umut dolup sil.
Sevgiyi sakın ki unutma sakın,
Soğukları yener yürekten yakın.