Topraktan Uzak ve Koptuk

Bir zaman bahçeler, küçük evlerdik,
Toprağa değerdik, dertten arınırdık.
Ağaçlar, çiçekler, bahçeyle dosttuk,
Her gün toprakla yenilenip coştuk.

Bir zaman vardı yeşil bahçeler,
Her evde gönüller, hür çiçekler.
Toprağa değerdi ellerimiz,
Bütün dertler geçerdi, hafiflerdik.

Gecekondularda, huzurla vardık,
Gözlerde bir tebessümle uyandık.
El değdi toprağa, gönüller aktı,
Elektrik gitti, yürekler yaktı.

Bahçelievler’de birer konak,
Toprakta huzur, ne büyük ortak!
Gün geldi betonlar sardı bizi,
Doğadan uzaklaştırdı herkesi.

Sonra beton aldı her köşe başı,
Doğadan uzaklaştı insan evladı.
Dört duvar arası, daraldı yollar,
Her yüz buruştu, gözler donuk bakar.

Artık toprak yok, beton yapılar,
İnsanların içinde dertler, yaralar.
Her köşede öfke, kavgalar var,
Sanki bir hapiste herkes ağlar.

Öfkeyle doldu sokaklar, yollar,
Komşular kavgada, gözde kıvılcım var.
Trafik dert oldu, gerginlik sardı,
Herkes hırçın, herkes küskün, yıldı.

Toprakla sarıldıkça insan oğlu,
Mutluluk yayılır, huzura doğru .
Ama beton küser, kaçırır bizden,
Doğayla dost olan mutlu her halinden.

Ödül değil bize bu taş, bu kat,
Uzak kaldıkça her şey yarım, eksik tat.
Doğayla barışan hep huzur bulur,
Toprağa dokunan dertleri unutur.

Oysa toprak can’dır, huzur verir,
Doğayla barışan dertten ferah gelir.
Topraktan uzaksa insan, yalnızdır,
Mutluluk dağıtır, doğayla yakın durur.

Haydi, dönelim yine o eskiye,
Toprağın, yeşilin sevgisiyle.
Doğada bulalım biz kendimizi,
Mutluluk yaysın her nefesimizi

Dönelim toprağa, o eski güne,
Bahçelerde dostça el ele, yine.
Beton değil bize huzur veren,
Topraktan aldığımız sevgidir en temiz gelen