İnsan Olmak Zor Değil mi?

İnsan doğar, insan gibi yaşar,
Lakin nefsine uyarsa kaybolur azar azar.
Yürek sevgiyle dolmazsa, göz şefkatle bakmazsa,
Dünyanın tüm malı, mülkü fayda etmez bir kula.

İnsan doğduk, geldik bu âleme,
Kimimiz dertte, kimimiz neşe âlemde.
Yüreğimiz sevgiyle dolmadıkça,
Ne dünya bir yer, ne kalpler huzur bulacaksa.

İnsan olmak kolay derler, kim bilir?
Bir güler yüz, bir tatlı söz yeter mi diler?
Ama işte nefsin tuzakları, akıl sır ermez,
Gör ki insan olmak, sanıldığı kadar basit değilmiş meğer.

Her sabah umutla başlar yeni bir gün,
Ama vicdanı yoksa, kalbin kararır dün.
Kötülüğe eğilir insan, kendi elleriyle,
Sonunda gör ki, insanoğlu hep kendine yenilir böylece.

Sevgiyle açılmalı her bir kapı,
Şefkat dolmalı gönüllere, aksa da saf su gibi.
Bir damla merhamet, dertlere derman,
Ama insan olmak zor, gönüller nasır bağlamış her an.

Dağlar taşlar dayanır mı, feryadımıza,
Gönüller kırık, gözler yaş, her şey yalan dünyada.
Bir damla sevgi, bir tebessüm ne kadar uzak şimdi,
İnsan olmak kolay mı, ne zormuş meğerse bu hali.

Sultan olmak kolay, tahtlar da var,
Ama insan kalmak, işte asıl bu büyük karar.
Mal mülk yetmez, sevda olmadan içinde,
Yüreğin boş kalır, ne yaparsan bu alemde.

Fırtınalar eser, gönlümüzde kopar tufanlar,
Bir yudum huzur ararız, sevgiyle dolan anlar.
Kışın karı düşer, bahar umudu getirir,
Ama insan olmak zor, bu yara zor iyileşir.

Ey insan! Büyüdün de, ne öğrendin bu hayattan?
Kötülük yapıp pişman mı oldun her defasında?
Yoksa sevgi ekmek varken, nefret mi biçtin durmadan?
İnsan olmak kolay mı, bu soru hep aklımda kalan.

Bir tatlı gülüş, bir sıcak el dokunuşu,
İnsan olmanın en basit ama en büyük dokunuşu.
Kötülük etmek kolay, yıkmak basit,
Ama insan olmak zor, iyilikte sabit kalabilmek.

Öfke taşar, yürek sertleşir bazen,
Ama sevgiyle yumuşar taş kalpli insan.
Unutma! Her yaptığın bir gün sana döner,
İnsan olmak, iyilikte sabır göstermekle çözülen düğümde gizlenir.

Her an bir fırtına kopar yüreğimizde,
Ama sevgiyle bakana hayat bir nefeste.
Unutma ki, zaman akıp gider su misali,
İnsan kalmanın asıl değeri sabırla belli.

Bir nehir kenarında balık tutmak ne güzel,
Ama suyun berraklığını kirletmek ne acı verici.
Yaşamak sevgiyle, dostça, safça, ne kadar güzel,
Ama insan olmak zor, bazen yara bırakır izi.

Gözyaşlarıyla sulandı nice kalpler,
Her bir damla, vicdanlara vurulan tokatlar.
Karanlık içinde, aydınlık arayan gözler,
İnsan olmak zor değil, ama saf kalmak maharet ister.

Çocuk gibi coşmak, şarkılar söylemek,
Kanat açıp özgürlüğe uçmak ne büyük erdemdir.
Ama bu dünyada, sevgiyi bulmak zor,
İnsan olmak, sabırla, hoşgörüyle dolu bir yol.

Sevgiyle yeşermeli her bir tohum,
Gönüller sarılmalı sımsıcak bir umutla dolsun.
Dostlukla, kardeşlikle, dayanışmayla büyüsün bu can,
İyilik güzellik hakim olsun yeryüzünde her an

Her evde bir dert, her gönülde bir yara,
Hangi vicdan dayanır, bu kadar kederle dolmaya?
İnsan olmak zor, evet, ama mümkündür inan,
Sevgiyle yaklaşana, hoşgörüyle bakana can.

Karanlıklar içinde yol almak kolaydır belki,
Ama mesele insan olmak değil ki,
İnsan kalabilmekte, onurla, sevgiyle dolu bir yürekte.
İşte o zaman hayat anlam bulur,
İnsan olmak zor değil, ama sabrı bulmak meğerse en zorudur.

Çıktık yola, hedef insan olmak dedik,
Ama yollar dikenli, bazen çok uzak bildik.
Uçsuz bucaksız hayallerimiz var belki,
Ama insan kalabilmek, en büyük zenginlik değil mi?

Elde silah değil, sevgiyle dolan eller,
Zaman tükense de, umut hep baki kalır içlerde.
İnsan olmak zor değil belki de,
Ama mesele insan gibi kalabilmekte.