Susarak Ölmedim Ben

Yıkıldım, evet.
Ama sandığınız kadar sessiz değil içim.
Yutkundum,
Ama boğulmadım.
Sustum,
Ama unutmadım.
Sırf kalbimle yaşadım diye
Kafama sıkmanıza izin vermedim.

Bir sofraya oturdum sizinle,
Ve her lokmanızda biraz daha eksildim.
“Afiyet olsun” dediniz,
Ben her yudumda biraz daha kendimden geçtim.
Zehir olsun diye değil,
Kırılmayayım diye sustum o sofrada.
Ama siz,
Ben susuyorum diye
Haklı sanıp kendinizi
İhaneti masaya getirdiniz.

Güvendiğim duvarlar yıkılmadı,
Ben o duvarları kendim yıktım,
Yıkıldığınızı görün diye.
Ama siz,
O enkazda bile benden af beklediniz.

İnsanı yıkan şey yalnızlık değil,
Yanında sandığı kişilerin
İçten içe başka yere yaslanmasıdır.
Ben gözümle değil,
İçimdeki suskunlukla gördüm kimin ne olduğunu.

Hep birlikte yürüdük sandım,
Oysa ben yürürken,
Siz çoktan yol ayrımına dönmüştünüz.
Ben arkama bile bakmadan yürüdüm size doğru,
Siz ben gelmeyeyim diye
Ardımdan taş döşemişsiniz.

Bir selam bile çok gelirken size,
Ben dualarımda hâlâ isminizi eksik etmedim.
Siz karanlığımı izlerken,
Ben sizin güneşiniz olayım diye yandım.

Ve şimdi,
Size öyle bir cümleyle veda ediyorum ki:
Zehir ettiğiniz hayatlardan
Helalimi beklemeyin.

Bu bir kin değil,
Bu, içime gömdüğüm bütün “neden”lerin
Son cevabıdır.

Ben sevdim.
Eksik de olsa,
Yorulsa da kalbim…
Sevdim.
Ve kalmayı seçtim,
Sadece kalmamı anlamanız için.

Ama siz,
Gitmelerimi bile beklemeden
Kapıyı yüzüme çarpanlar oldunuz.

Ben affetmedim,
Çünkü affetmek;
Bazen onurla ihaneti eşitlemektir.
Ben sustum,
Ama sustuklarımı yazdım kendime.
O sayfalarda
Ne siz varsınız artık,
Ne de size dair bir beklenti.

Artık ne adınızı duymak içimi sızlatıyor,
Ne de yokluğunuz yara gibi duruyor içimde.
Çünkü ben,
Kendimi en çok sizden korumayı öğrendim.

Bir gün biri size
“Onunla ne yaşadınız?” derse,
Sadece şu cevabı verin:
“Biz onu
En çok sustuğu yerinden kırdık.”
Ve unutmayın,
Bütün o kırıkların
Hakkı bir cümlede saklıydı:

Zehir ettiğiniz hayatlardan
Helalimi beklemeyin.
Ve siz bilmeseniz de,
Benim en büyük zaferim,
Sizin yokluğunuza rağmen hâlâ
İnsan kalmayı başarabilmemdi.


Mehmet Bildir