Gözlerimde biriken su
ne çeşmeden akar,
ne ırmağa varır.
Adını söyleyince
kurur dudaklarımın kıyısı.

Bir türkünün yarım kalmış nakaratı gibiyim;
sözlerim yetim,
sesim sahipsiz.
Benim kalbim, taşın ortasında
tek başına filiz vermeye çalışan bir fidan.

Ve sen…
geldin, köklerimi kuruttun.

Dokunma yaralarıma!
Onlar benim alnıma yazılmış kadim harflerdir,
okudukça canım yanar,
sustukça içim kanar.

Dokunma yaralarıma!
Her biri bir mezar taşıdır içimde,
üzerine gömdüğüm dostlukların,
yarıda kalmış sevdaların.

Ben sabırla çoğaldım,
öfkeyle eksildim,
ama diz çökmedim kimseye.
Yüreğimdeki yangını
kimseye göstermedim,
küllerini bile sakladım.

Bir gün açılır belki bu dertlerin kilidi,
bir gün göğe varır
her suskunluğun duası.
Ama o gün gelene kadar
taşıyacağım yüküm budur..

Dokunma yaralarıma!
Çünkü onlar benim
yaşadığımı hatırlatan tek şeydir..