Yorgunum…
Ne uykudan, ne uyanıklıktan.
Bir ömrün ortasında
yarım kalmış bir nefes gibiyim.

Kendimle konuşmaktan eskidi sesim,
ayna bile yüzüme bakmak istemiyor artık.
Bir yanım hâlâ umut diye çırpınır,
öbür yanım çoktan susmayı öğrenmiş.

Sevdim — karşılığı sessizlikti.
İnandım — cevabı hayalkırıklığı.
Koştum — varamadım.
Durmak istedim — duramadım.
Kapattım penceremi gökyüzüne.


Bir masanın kenarında oturuyorum şimdi,
yılların kırıntıları dökülmüş önüne.
Ne toplayabiliyorum,
ne süpürebiliyorum içimden geçenleri.

Yorgunum…
Bir çiçeğin soluşundaki sessizlik kadar.
Bir annenin bekleyişindeki sabır kadar.
Bir sokak lambasının her gece aynı acıya yanışı kadar.

Artık hiçbir şeyin telaşı yok içimde.
Giden gitti, kalan sustu.
Zaman bile omuz silkiyor bana,
“sen hâlâ buradasın” der gibi.

Ama yine de
bir umut kalmış avuçlarımda.
Adını bilmiyorum,
yüzü solgun bir ışık sadece.
Belki sabah,
belki de son gece…


Adem Önal..

Söz ve müziği bana ait olan yorgunum şarkısı ile şiirimi paylaşmak istedim umarım beğenirsiniz.