Suskunluğun içinde büyüyor içimdeki çığlık,
Ne bir dost duyar, ne gökyüzü anlar beni.
Bir gülüşün ardından kalan boşlukta,
Kırık aynalarda topluyorum yüzümü yeniden.

Sözcükler yorgun, cümleler yetim,
Zaman, bana küsmüş bir nehir gibi akar.
Ne yana dönsem, bir duvar çıkar önüme,
Ve her duvarın üstünde senin gölgen var.

Bir rüyanın kırık sahnesindeyim sanki,
Oyuncular gitmiş, ışıklar sönmüş.
Ben hâlâ aynı repliği fısıldıyorum karanlığa:
“Dön gel… hiç olmamış gibi dön gel…”

Gecenin ortasında sigaramın ucunda,
Bir zamanlar seninle yanmış anılar var.
Külleri savruldukça hissediyorum:
Unutmak bile artık bir çeşit hatırlamak.

Kalbim, yırtık bir defterin son sayfası gibi,
Ne yazsam eksik, ne silsem yarım kalıyor.
Bir ömürlük özlemi sığdıramadım dünyaya,
Belki de bu yüzden küçüldü içimde umut.

Ama şimdi biliyorum;
Her insan bir parça kaybederek büyür.
Ben de seni kaybettim…
Ve büyümek hiç bu kadar acıtmamıştı.

Adem Önal…

Şiirime İsmi şiirimle aynı olan kırık aynalar adlı söz ve müziği bana ait arkadaşım Cansu’nun seslendirdiği kırık aynalar şarkısıyla paylaşmak istedim umarım beğenirsiniz.