Ben ilk defa birine yaslanmak istemiştim,
Kırıldığımda, üzüldüğümde,
Susup anlatamadığım her şeyin yükünü
Omzuna bırakmak istemiştim.

Bir “buradayım” deyişinde
Dağlarımı eritmek,
Gözlerimde biriken fırtınayı
Sesinde dindirmek istemiştim.

Ama sen,
Benim en sessiz çığlığımı bile duymadın.
Ellerim uzanırken tutmadın,
Gözlerim ararken bakmadın.

Ben sustum,
Çünkü konuşsam kalbim dağılırdı.
Sen sustun,
Çünkü duymak bile istemedin.

Oysa ben,
Sana yük değil,
Sadece yanında duracak bir nefes olmak istemiştim.
Bir gülüşünde toparlanmak,
Bir bakışında yeniden doğmak istemiştim.

Ama sen,
Beni hep en üşüdüğüm yerde bıraktın.
Karanlıkta ellerimi boşluğa uzattım,
Hiçbir zaman tutmadın.

Meğer ben,
Sana yaslanmak isterken
Bütün yükümü kendim taşımayı öğrenmişim.
Ve anladım…
En ağır yalnızlık,
Yanında biri varken hissettiğinmiş.
Artık beklemiyorum,
Bir kapının açılmasını,
Bir sesin adımı fısıldamasını…
Kendi sessizliğimde,
Kendi yaralarımı sarıyorum.

Öğrendim;
Kimseye yaslanmadan da ayakta kalmayı,
Gözyaşını içine akıtmayı,
Ve gülümserken kırık parçaları gizlemeyi.

Belki de en çok,
Sana anlatamadığım cümleler büyüttü beni.
O yüzden artık,
Kalbimin kapısını kendime çevirdim.

Sen fark etmedin ama,
Ben o gün gitmiştim senden.
Bedenim yanındaydı,
Ruhum çoktan yola çıkmıştı.

Ve biliyor musun…
Bir daha kimseye yaslanmak istemiyorum.
Çünkü en güvenilir omuz,
Kendi omzum oluyormuş meğer.
Artık kimse bilmesin içimdeki yangını,
Kimse dokunmasın kırık yerlerime.
Anlatmakla iyileşilmiyormuş,
Hatta bazen daha çok kanıyormuş insan.

Senin suskunluğunla öğrendim,
En derin yaraların sessizlikte büyüdüğünü.
Ve anladım…
Beni en çok senin görmezden gelişin öldürdü.

O yüzden şimdi,
İsmine bile dokunmam gecelerimde.
Bir şarkıda, bir sokakta, bir rüzgârda
Karşıma çıkarsan,
Yüzümü başka yöne çeviririm.

Çünkü ben artık,
Düşerken tutmayacak ellere uzanmam.
Ve bil ki…
Kendi yalnızlığımı severim de,
Senin yokluğunu bir daha sevmem.