Sol yanım,
Bir çınar gölgesiz kalmış gibi
Yanıyor öğle güneşinde.

Bir vakit,
Kalbinin sahilinde demir atmıştım,
Şimdi fırtınasız bir boşlukta
Yelkenlerim yırtık,
Rüzgârım dua kokusuz.

Sensizlik,
Bir su kenarında susuz kalmakmış,
Dalgaların sesini duymak
Ama elini suya uzatamamakmış meğer.

İçimde,
Kandil ışığında titreyen bir umut var hâlâ
Ve o ışık
Her secdede seni bulmak ister.

Mavi papatyaları unuttum sanma;
Onlar hâlâ geceyi bekliyor
Rüzgârın omzuna yaslanıp
Senin adını taşımak için.

Bazen,
Mevlâ’ya en yakın anım
En uzak hissettiğim vakittir sana.
Çünkü biliyorum,
Seni seven kalbimi
Önce O yarattı.

Geceler uzun,
Yıldızlar bana susmayı öğretiyor,
Çünkü yıldızlar da bilir:
Sevda,
Bazen hiç konuşmamaktır.

Eğer bir gün
Yağmurun kokusunda
İçine dolan garip bir ferahlık hissedersen
Bil ki o,
Sensizliğin nehrinden
Sana ulaşan dualarımın sesi…

Ve bil ki sevgili,
Her sabah kuşların kanatlarında
Senin adını ararım.

Her taşın altında,
Her damlanın içinde,
Beni sana götürecek bir işaret ararım.

Sensizlik,
Bir pusulanın kuzeyini kaybetmesi gibi,
Ne tarafa dönsem
Aynı boşluk, aynı sızı…

Gözlerim ufka takılır,
Bulutların arasında bir nur görürüm,
Belki senin duan
Mevlâ’nın katında kabul olmuş,
Belki bana geri dönüyorsundur diye.

Bazen rüzgâr
O kadar sessiz eser ki,
Sanki bana senin kalbinin atışını getirir.

Ve ben anlarım ki,
İnsan sevdiğinde
Aradığını gökyüzünde değil,
Mevlâ’nın yazdığı kaderde bulur.

Eğer bir gün
Gecenin tam ortasında
Kalbinde sebepsiz bir huzur hissedersen,
Bil ki o huzur,
Sensizliğin nehrinden
Sana ulaşan son duamdır…

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(14 Ağustos 2025)