Gözlerin,
bir şehirden vazgeçmek kadar zor,
bir şehre sığınmak kadar kolay.
Rüzgâr, eski defterlerimi karıştırıyor,
satır aralarından dökülüyor yüzün.

Nazende sevgilim,
senin adını andığımda
dünya bir anlığına susuyor.
Kalbimdeki isyanı durduran tek şey,
gülüşünün köprülerinden geçen
o masum telaş.

Bir vakit,
yoksul bir tren istasyonunda bekledim seni.
Elimde paslı bir anahtar,
kilidi çoktan kırılmış bir kalbe.
Ve yağmur,
her damlasıyla biraz daha
senin sesini getirdi bana.

Nazende sevgilim,
senin ellerin
bütün yaralarıma bilge bir merhem,
bütün hatalarıma eski bir affediş.
Senin yanında insan
kendi geçmişini bile bağışlayabiliyor.

Şimdi bil ki,
bütün haritaları yakabilirim uğruna,
yönüm sen olunca
kuzeye de, güneye de razıyım.
Çünkü bilirim;
dünya ne kadar büyükse
kalbin o kadar derin,
ve ben o derinlikte
kaybolmayı istiyorum.