2
Yorum
12
Beğeni
5,0
Puan
167
Okunma
Geceyi susturan bir sessizlik vardı,
Kendi içine kapanmış sokak lambaları,
Rüzgâr, eski bir şarkıyı hatırlatır gibi
Yanaklarıma değip geçiyordu.
Ben, içimde saklı yaralarıma dokunurken
Birden adını fısıldadı kalbim.
Zamanın bütün gürültüsü sustu,
Hatıralarımın üstüne ışık indi.
Ve tam orada anladım:
Çünkü sen cennet kokuyordun.
Bir anne duası kadar masum,
Bir çocuğun gözyaşı kadar temizdin.
Dünya bütün kirini akıtıyor gibiydi
Avuçlarının arasına sığındığımda.
Sonra… yollar ayrıldı,
Koku kaldı da tenin kaldı mı?
Her nefeste başka bir boşluk büyüdü
Göğsümün orta yerinde.
Şimdi neye dokunsam senin izin yok,
Ne yana baksam karanlık örüyor kendini.
Ama biliyorum,
Bütün kayboluşların ardından
İnsan en çok hatırladığıyla yaşar,
Benimse hatırladığım tek şey… sensin.
5.0
100% (5)
Cevap Yaz