Gecenin karanlığı,
Kapatmaz sadece şehri…
Kapatır insanın içindeki yaraları da,
Kapatır söyleyemediklerini,
Kapatır “keşke”lerini.

Karanlık,
Gün ışığının sakladığı gerçekleri ortaya çıkarır.
Yüzler görünmez olur ama
Kalplerin rengi daha net görünür.
Ve ben anladım ki;
Bazı insanlar gündüz masum,
Gece ise kendiyle yüzleşemeyecek kadar suçludur.

Sokaklar sessizdir ama,
Bazen sessizlik en yüksek çığlıktır.
Bir lamba titrer uzakta,
O titremede kendi içimdeki kırıkları gördüm.
Meğer ben,
Geceden değil,
Kendi içimdeki karanlıktan korkuyormuşum.

Bir yıldız kayar,
Bazıları ona umut der…
Ben ise bilirim,
Her kayan yıldız biraz daha eksilir gökyüzünden,
Tıpkı bizden giden insanların
Eksilttiği gibi içimizi.

Gecenin karanlığı,
Bitmez sabahla.
Bazı karanlıklar,
Güneşin doğduğu gün bile
İnsanın içinde yaşamaya devam eder.

Ve o karanlık,
Bazen sevdiğin birinin gidişinde saklanır,
Bazen yarım kalan bir cümlenin içinde.
Ne kadar kaçarsan kaç,
Gözlerini kapattığında seni bulur.

O yüzden,
Korkmamayı öğrendim ondan.
Çünkü karanlık bana düşman değil,
Sadece bana kendimi anlatan bir aynadır.
Ve bazen…
En büyük aydınlık,
En karanlık gecelerin içinde doğar.