Yüreğimde kalan izlerin sessizliğiyle dolup taşıyor her bir cümle.
Anılar, zamanla silinmedi… aksine derinleşti.
Kalbimin bir köşesinde, ses vermeden duran duygular var hâlâ.
Kimseye söyleyemediğim, ama hep içimde taşıdığım…
Suskun kaldıkça daha da büyüyen izler bunlar.

Her bir kelime, geçmişle bugün arasında ince bir köprü gibi.
Hatıralar bir kıyıya çekilmiş sandım,
Ama en çok onlar konuşuyor gecenin sessizliğinde.
Bir gülüş, bir bakış, bir susuş…
Hepsi hâlâ yüreğimde yankılanıyor.

Anılar yalnızca acı vermiyor bazen,
Bazen de içimi ısıtan bir nefes gibi doluyor içime.
Unutmayı istemedim belki,
Çünkü unutursam, yaşanmışlığı da inkâr etmiş olacaktım.
Ve ben, yaşadığım hiçbir şeyin yok sayılmasını istemedim.

Bu satırlarda, kelimelerle değil duygularla yürüdüm sana.
Ne bir sitem, ne bir özlem… sadece izlerinle konuştum.
Sessizliğin bile çok şey anlattığı anlarda,
Ben sadece içimde kalanları duymaya çalıştım.
Ve şimdi…
Bu sessiz satırlar, içimde biriken her şeyin yankısı oldu.

Çünkü bazen kelimeler yetmiyor.
Bazen en yüksek çığlık, en sessiz fısıltılarda saklı.
Ben sustum, ama yüreğim konuştu seninle.
Bir anı kadar kısa, bir ömür kadar uzun o hikâyeyi
İçimde tekrar tekrar yaşarken öğrendim…
Giden iz bırakır, kalan o izi taşır.

Ve o izler zamanla bir dile dönüşür.
Adını anmadığım, yüzünü görmediğim halde
Her sabah içimde seninle uyanmak gibi…
Her gece kendime susup, seni hatırlamak gibi…
Bu anlatamadıklarımın dili oldun sen içimde.
Bir yara değil belki,
Ama hep içimde kanayan bir hatıra gibi kaldın.

Hiç kimse bilmedi,
Ben neyi unuttum sandım, neyle yaşadım,
Ve neyi içime gömüp de nefes almaya devam ettim.
Bazen sırf güçlü görünmek için,
Bütün zayıf yanlarımı geceye teslim ettim.
O yüzden bu satırlar,
Gecelere fısıldadığım sessiz dualarım kadar gerçek.

Çünkü bazı duygular söylenmez,
Sadece yaşanır.
Ve bazı acılar,
Sadece taşıyanın omzunda tartılır.
İşte ben o ağırlıkla yürümeyi öğrendim.